Chomik

Chomik europejski żywi się głównie pokarmem roślinnym (liśćmi, korzeniami) – ziarnami, koniczyną, różnymi bulwami i cebulkami, roślinami strączkowymi, ziemniakami, kukurydzą i burakami. Korzysta także z pokarmu zwierzęcego, na przykład owadów w różnych stadiach rozwoju, ślimaków, dżdżownic, żab i jaszczurek, niektórych mniejszych gryzoni. Możliwe jest także, że chomik europejski zje pisklęta ptaków gniazdujących na ziemi.Chomik europejski jest jedynym gatunkiem wśród chomików dużych. Jest to największy gatunek chomika. Występuje tylko w naturze, nie jest hodowany w niewoli. Jest często uważany za szkodnika pól uprawnych, ponieważ zasiedla nieużytki i pola uprawne, ogrody i przydroża, a także spichlerze i magazyny. Nie zasiedla on miejsc, w których występuje wysoki poziom wód gruntowych. Ulubionym rodzajem gleb jest podłoże lessowe, lessopodone oraz gleby bielicowe (powstałe na piaskach gliniastych i słabogliniastych oraz glinach zwałowych). Chomik europejski przywędrował ze stepów Azji, wraz z rozkwitem rolnictwa. Spotykany jest obecnie w Belgii, środkowej i wschodniej Europie, w Rosji i północnozachodnich Chinach. W pobliżu ujścia rzeki Neckar do Renu (zachodnie Niemcy) archeolodzy wykopali kości chomika europejskiego mające 2000 lat. Występuje on również w Polsce. Można go spotkać w środkowym i południowym regionie kraju, poniżej 400 m nad poziomem morzaOsiąga on wielkość od 20 do 34 cm. Jego bezwłosy ogon jest również dosyć długi (4-6 cm). Samce osiągają wielkość świnki morskiej, samice są nieco mniejsze. Chomik europejski waży od 200 do 670 gramów. Ubarwienie jest różnorodne, najczęściej spotykaną formą jest futro żółto-brązowe na grzbiecie i ciemne, lub prawie czarne na brzuchu. Koniec nosa i łapy są białe, natomiast za uszami i po bokach posiada żółte plamki. Okolice pyska oraz oczu mają zabarwienie czerwonobrązowe. W naturze występuje również odmiana jednolicie czarna, będąca wynikiem mutacji, tzw. forma melanistyczna, a także odmiana bardzo jasna.Dla ochrony chomika edukacja ekologiczna jest bardzo istotna, bowiem rolnicy są przekonani o szkodliwości tego gatunku i wciąż go zwalczają. Działania edukacyjne prowadzone przez Ziomek i Banaszek na stanowiskach badań odniosły pozytywne rezultaty; wielu rolników przychylniej zaczęło traktować chomiki występujące na ich polach, gdy dowiadywali się, że jest to gatunek zagrożony wyginięciem i podlegający ochronie.Chomik do lat 70-tych XX wieku występował na terenie centralnej i wschodniej Polski. Stanisław Surdacki, który prowadził badania w latach 1953-1970, stwierdził obecność tego gryzonia na 1176 stanowiskach, najwięcej w południowo-wschodniej części kraju. Badania dr Ziomek i dr Banaszek przeprowadzone po 2000 roku pokazały, że obszar występowania chomika w naszym kraju zmniejszył się o 75 proc.