Jamnik długowłosy a dziecko

Jamnik długowłosy jest bez wątpienia odmianą psa mającego niezmiernie radosny charakter. Ich lojalność wobec opiekuna, którym może być także i dziecko, jest jedną z bardziej znanych w świecie zwierząt. Należy też wytłumaczyć dziecku, że jamnik jest żywym stworzeniem. Uwielbia pieszczoty, jest wrażliwym i czułym psem. Zarówno młodsze jak i starsze dziecko powinno pamiętać, że ani jamnik ani żadne innego rodzaju stworzenie nie powinno być potraktowane, jako dodatkowe wyposażenie mieszkania. W oparciu o zabawę istnieje możliwość nauczenia go kilku sztuczek.

Jamnik długowłosy

Jamnik długowłosy. Odmiana uważana przez wiele osób za najładniejszą formę jamnika. Zawdzięcza to bez wątpienia swej długiej i lśniącej sierści oraz tzw. „piórom” znajdującym się na jego ogonie. Szczególnie okazale prezentuje się sierść na jego szyi, w zwłaszcza w chwili aktywnego reagowania na intruza. Jamnik długowłosy powstał w wyniku skrzyżowania jamnika krótkowłosego, z cocker spanielem i długowłosym płochaczem. Jego długowłosa sierść przyczynia się do postrzegania tej rasy, jako jednej z najdłuższych odmian jamnika.
Waga i wysokość zawiera się w podobnych liczbach jak w przypadku pozostałych dwóch odmian standardowych, czyli waga zalecana 6-7kg. właściwa dopuszczalna to 8-9kg. jego wysokość w kłębie to 25-26 cm.
Umaszczenie podobne do odmiany jamnika krótkowłosego, czyli;
Jednokolorowe, tygrysie(marmurkowe) lub dwukolorowe, w kolorach rudym, brązowym i czarnym, czarne podpalane jest najrzadziej spotykanym.Jamnik długowłosy jest postrzegany za jedną z najłagodniejszych odmian tej rasy. Są zdecydowanie bardziej spokojnymi psami, niewykazującymi się tak jak w przypadku odmiany szorstkowłosej znaczniejszymi zapędami łowieckimi. Pomimo posiadania dość dużego uporu jak w przypadku wszystkich odmian jamnika, są one nieco łatwiejszymi w ułożeniu, zwłaszcza jeśli okażemy im serdeczność i zainteresowanie. Odmiana psa uwielbiającego zabawę, odznaczającego się czasami zapędami typowo „łobuzerskimi”, zwłaszcza podczas zabaw z dziećmi i chęci okazania swego nazbyt dobrego humoru.Nieco znaczniejszym utrudnieniem w przypadku tej rasy może okazać się częsta potrzeba czesania jej jakże jedwabistego włosa, potrzeba ta wynika z zapobieżenia jego kołtunienia się.

Buldog

Nie jest do końca jasne pochodzenie buldoga francuskiego. Prawdopodobnie do Francji trafił z Anglii lub Hiszpanii, tutaj został zminiaturyzowany i dostał się na salony. Dzisiaj najczęściej trzymany jest jako pies do towarzystwa, choć nadaje się także do stróżowania.

Wysokość tej rasy to 23-30 cm w kłębie. Waga mieści się w granicach 8-14 kg.

Umaszczenie U buldoga francuskiego można spotkać umaszczenia białe, pręgowane, płowe lub łaciate (na białym tle). Cechą charakterystyczną są jego uszy, przywodzące na myśl uszy nietoperza, oraz spłaszczony nos i wysklepione czoło.

Pielęgnacja Krótka sierść buldoga francuskiego nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Zdrowie Rasa ta ma skłonność do chorób skóry (o podłożu alergicznym) i oczu, potrzebna jest również specjalna pielęgnacja charakterystycznie ukształtowanego pyska.

Rodzina Buldog francuski odziedziczył nazwę po przodkach hodowanych do walk z bykami, jednak sam jest psem łagodnym i towarzyskim. Dobrze odnajduje się w rodzinach z małymi i większymi dziećmi. Jest żywy i spostrzegawczy, lubi się bawić i mocno przywiązuje się do właściciela.

Yorkshire Terriery a dzieci

Yorkshire terriery są jednymi z psów niesamowicie skorych do aktywnej zabawy. Trudno jest spotkać się u nich z oznakami agresji, jako że lubią ustawiać osoby „pod siebie” cenią sobie zabawę z dziećmi gdyż wówczas w pełni mogą wykazać się swymi zdolnościami i chęciami przywódczymi. Bywają nieufne wobec obcych ludzi, mówi się, że potrafią wyczuć charakter człowieka i w chwili zagrożenia stają się niezmiernie szczekliwymi psami, co przyczynia się do postrzegania ich w charakterze doskonałego rodzaju, głośnego obrońcy dzieci, robiąc wiele hałasu w chwili choćby najmniejszego zagrożenia. Psy są nieznacznych rozmiarów, a ich waga nie przekracza zazwyczaj 5 kg. Nie należy ich traktować jednak, jako psa zabawki, gdyż takimi nie są i nie pozwalają na traktowanie siebie samych w tych kategoriach. Potrafią na swój sposób opiekować się dziećmi, lecz nie stają się psami im posłusznymi, chyba że w swej hierarchii ustawią je jako prawowitego swego pana.

Yorkshire terrier

Nieco bliższa genealogia nazwy yorkshire terrier wywodzi się od dwóch zupełnie odrębnych słów. Yorkshire jest to jedno z północnych hrabstw wchodzących w skład Wielkiej Brytanii, w której to owego rodzaju rasa została wyhodowana. Terier natomiast wywodzi się bezpośrednio od greckiego słowa, „terra” co w tłumaczeniu oznacza ziemię. Takimi też psami są teriery, psami lubiącymi kopać w ziemi. Ze względu na swe dość nieznaczne rozmiary, pierwotnym i głównym zadaniem yorkshire terrierów było polowanie i tępienie gryzoni w XIX wieku w wielu ubogich robotniczych domach. Wykorzystywane one były także czasami w polowaniach w celu wypędzenia z nory zająca lub królika, dość często po wykonaniu zadania były zabierane na wierzchowca. Dawniejsze psy tej odmiany nie były tak uroczymi osobnikami jak większość dzisiejszych yorków, postrzeganych przeważnie, jako małe pieski z wpiętą kokardą we włosy na swej bujnej grzywie, były one też nieco większe od obecnie dziś podziwianych yorkshire terrierów. W tamtym czasie uchodziły one, za nieszczególnie urodziwe, kudłate pieski z krótkimi nóżkami. Dopiero z biegiem czasu, nieco dokładniej mówiąc to pod koniec XIX wieku, stały się one cenionymi pieskami przez wiele arystokratycznych Pań, acz nie tylko z tych kręgów. W 1889 roku został założony pierwszy klub miłośników tej rasy psów. Za pierwszego przedstawiciela i protoplastę tej odmiany, powszechnie uważa się dziś yorka znanego pod nazwą Huddersfield,Znane w obecnym czasie yorki to przede wszystkim psy do towarzystwa o charakterze małych zadziornych czworonożnych przyjaciół człowieka. W skuteczny sposób nadają się także, jako głośni stróże wielu małych mieszkań. W naszym kraju nieco znaczniejsze zainteresowanie i dość ożywiona moda na posiadanie psa tej rasy rozpoczęła się wraz z nadejściem lat 80 i trwa do dnia dzisiejszego. Jest to bez wątpienia jedna z bardziej uniwersalnych ras pasujących zarówno do typowej rodziny wielodzietnej jak i osoby lubującej się w samotnym spędzaniu wolnego czasu. Yorkshire terier w doskonały sposób będzie pasował zarówno do zasiedziałego nieco emeryta jak też osoby kochającej podróże. Wady i zalety Yorkshire Terriera

Nieco mniejszy yorkshire terier jest normalnym wartościowym terierem z wszystkimi wadami i zaletami typowymi dla tej właśnie rasy. Jedną z cech charakterystycznych, szczególnie wyróżniających praktycznie każdego yorkshire terriera jest jego dosyć znaczny upór i dominacja, co jest poparte dodatkowego rodzaju chęcią przewodniczenia stadu. Czasem można spotkać się ze stwierdzeniem, że to york szkoli swego opiekuna i domowników a nie oni jego. Wpływ na tego rodzaju stan rzeczy ma również bez wątpienia jego ogromny psi urok, co w poparciu z jego ponadprzeciętnym wdziękiem pomaga mu i to w dość znacznym stopniu w owinięciu sobie człowieka wokół własnej postaci. Czasami, jako jedna z jego znaczniejszych wad jest postrzegana jego zbyt nadmierna szczekliwość. Yorki cechują się ogromnym przywiązaniem do swego opiekuna, czasami zmiana właściciela zwłaszcza w przypadku dojrzałego osobnika może okazać się przeżyciem ponad jego siły i okazać się dlań prawdziwym szokiem.

Siberian husky

Siberian husky to typowy pies stadny, wymagający od swego właściciela, aby ten poświęcał mu sporą ilość swego czasu i nieco szczególniejszej uwagi. Ta cecha występująca u wszystkich psów tej rasy określa także jego dość ścisły sposób wychowania i przyszłego ułożenia. Pies musi postrzegać swego opiekuna, jako przywódcę stada, w innym przypadku będzie starał się zdominować zarówno opiekuna jak i innych współmieszkańców. Od pierwszych początków swej służby człowiekowi, które miały miejsce około 3000 lat temu, psy te były wykorzystywane przez Czukczów, jako psy pociągowe. W tym okresie większość zdrowych samców poza przywódcami ciągnącymi w pierwszym rzędzie sanie, było kastrowanych. Zabieg ten pozwalał na utrzymanie czystości stada w odpowiedniej ilości psów, jak też przyczyniał się do zgromadzenia znaczniejszej tkanki tłuszczowej, co wpływało w sposób pozytywny na opóźnienie utraty ciepła z organizmu,Już jak sama nazwa wskazuje, siberian husky jest rasą psów wywodzących się z trudnych i mało przyjaznych życiu człowieka, rejonów Syberii. Jest to jedna z typowych ras psa pierwotnego, co oznacza, że materiał genetyczny tej rasy psów w bardzo małym stopniu różni się od genów dziko żyjącego wilka. Pochodzenie psa pierwotnego jest postrzegane przez wielu znawców, jako bezpośrednia linia pierwszego udomowionego psa. W wyniku przeprowadzonych badań, podpartych badaniami DNA wyłoniono czternaście psich pierwotnych ras, pośród których znalazł się także wspomniany husky.Z biegiem czasu siberian husky został sprowadzony na tereny dzisiejszej Kanady. Miało to miejsce w 1909 roku a osobą, którą się w dniu dzisiejszym uważa, iż dokonała tego faktu, był niejaki William Goosak, który zajmował się handlem futrami przywożonymi z terenów syberyjskich.

Do rozpoczęcia hodowli siberian husky, w bezpośredni sposób przyczynił się niejaki Lenard Seppali, który to był głównym laureatem kilku wyścigów psów zaprzęgowych. Na skutek rozpoczętej przez niego hodowli, rasa została zarejestrowana w AKC, czyli największej amerykańskiej organizacji kynologicznej.

Na kontynent europejski psy tej rasy trafiły na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Ich popularność w nieco znaczniejszy sposób wzrosła jednak dopiero wraz ze wzrostem zainteresowania tego rodzaju sportem zimowym, jakim są wyścigi psich zaprzęgów. Siberian husky a dziecko

Normalny, w pełni zdrowy i odpowiednio ułożony siberian husky, przenigdy nie zrobi dziecku krzywdy. Oczywiście zdarzają się jak we wszystkim odstępstwa od tego rodzaju reguły, dotyczą one jednak psów mających zaburzenia swej psychiki i nieodpowiednio ustaloną we wcześniejszym okresie wychowania, hierarchię wartości stada. Kwestia ta jest jedną z ważniejszych w ogólnym kształtowaniu charakteru husky. Psy tej rasy to zazwyczaj psy ufne wobec domowników, znoszące w cierpliwy sposób zabawę z dziećmi, jako że jest to dosyć silny i energiczny pies warto zwrócić dziecku uwagę, aby było rozważne w podejściu do niego gdyż całkiem niechcący husky może je obalić, nie powinno również za nadto zbliżyć się do psiej miski, husky w obronie swego pokarmu może zjeżyć sierść i warknąć. Raczej wielce niewskazane jest, aby kilkuletnie dziecko wychodziło samotnie na spacer z psem tej rasy. Utrzymanie go na smyczy sprawia często sporo trudności osobie dorosłej a co dopiero mówić o kilkuletnim dziecku.

Owczarek podhalański

Duży silny pies, dosyć charakterystyczny dla całego podhalańskiego regionu. Owczarek podhalański to typowa Polska rasa psa pasterskiego posiadającego średniej długości sierść w kolorze białym. Kolor sierści w przypadku tej rasy nie jest przypadkowy, otóż jest on tak dobrany i ukształtowany przez hodowców ze względu na łatwiejszą możliwość odróżnienia psa od dzikiego zwierzęcia. Również zwierzęta hodowlane widząc jaskrawy kolor stawały się mniej płochliwe i nie bały się widoku psa. Najprawdopodobniej owczarek podhalański jest potomkiem wołoskich psów pilnujących.

Psy rasy, jaką jest owczarek podhalański, charakteryzują się dosyć muskularną i silną budową kości będących nader harmonijnie ukształtowanych w stosunku całego ciała. Poza wykorzystaniem tej rasy w pasterstwie, w dniu dzisiejszym jest ona dosyć chętnie postrzegana, jako rasa psów typowo stróżujących, pilnujących w doskonały sposób obejścia domu swego pana.Owczarek podhalański dosyć często bywa także nazywany popularnie w nieco skróconej formie podhalan. Przed wojną był to pies bardzo chętnie wykorzystywany przez służby wojskowe i ówczesną milicję, jako jeden z charakterystycznych psów patrolowych oraz stróżujących. Do dzisiejszego dnia jest w dalszym ciągu szczególnie wykorzystywany w pracy przez Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, jako jedna z ras lawinowego psa ratowniczego. Jego jedną z najcenniejszych zalet jest przywiązanie do stada, jak też niezależność oraz brak pojawiającego się lęku w stosunku do obcych, zupełnie mu nieznanych osób. Znaczną zaletą tej rasy jest niesamowicie szybka reakcja w chwili zagrożenia. Istnieje możliwość korzystnego wzmocnienia wszystkich tych cech przez odpowiednie wychowanie i ułożenie posiadanego psa. Owczarek podhalański jest wybitnie socjalną rasą psa, posiadającego ogromną potrzebę znalezienia się i przebywania w grupie. Psy tej rasy są obdarzone przez naturę w obfitą szatę, korzystnie chroniącą je przed trudnymi warunkami atmosferycznymi występującymi w regionie Podhala, jest to dosyć sprzyjające zwłaszcza podczas ostrych, mroźnych zim a także w okresie lata. Futro tych psów jest specyficznego rodzaju izolatorem chroniącym je w doskonały sposób przed letnim i upałami i możliwością przegrzania organizmu. Owczarek podhalański dożywa zazwyczaj 12-13 lat, jednak odpowiednio prowadzony ma możliwość przekroczenia tego okresu czasu. Owczarek podhalański a dziecko

Owczarek podhalański to znacznych rozmiarów pies pasterski, śmiało także można powiedzieć, że to wręcz ogromny pieszczoch, uwielbiający pilnowanie powierzonego mu stadka i wspólną z nim zabawę. Z biegiem czasu stał się on także doskonałego rodzaju towarzyszem do zabaw dla dzieci. Stało się tak w związku z posiadaniem przez tą rasę ponadprzeciętnego niezmiernie silnego, instynktu opiekuńczego połączonego z ogromnym przywiązaniem i wiernością. Jest to jeden z niezwykle czujnych i obrończych psów oddanych w całości swej rodzinie. Owczarek podhalański to pies cierpliwy, obdarzony ogromną tolerancją w odniesieniu do dzieci, a także do innych poza nim zwierząt domowych, znajdujących się pod wspólnym dachem. Szybko przywiązuje się do dzieci mieszkających razem z nim. Potrafi ze sporym zaangażowaniem bronić obejścia w chwili zagrożenia, praktycznie rzecz biorąc jest on psem zawsze gotowym do interwencji. Pies ten w doskonały sposób zdaje się rozumieć swą rolę, jaką ma do spełnienia w służbie swemu panu.

Owczarek niemiecki długowłosy

Jest to odmiana psa wywodzącego się w prostej linii od rasy owczarka niemieckiego. Rasy powstałej jak sama nazwa wskazuje na terytorium Niemiec. W początkowym okresie użytkowania był on postrzegany za rasę typowego psa pasterskiego. Ze względu na długość okrywy włosowej tej rasy zostały wyodrębnione poszczególne odmiany owczarka niemieckiego, gdzie jedną z nich jest odmiana długowłosa. Sierść tego psa to włos okrywowy i tak zwany podszerstek, Włos jest długi i miękki, ciekawostką jest, że na udach psa uwidocznione są tzw. obszerne portki włosowe. Ogon tych psów charakteryzuje się wyglądem typowego pióropusza od spodniej strony.

Jak wszystkie odmiany tej rasy tak i ta jest odmianą psa kochającego wolność i aktywny tryb spędzania wolnego czasu. Jest to pies dla ludzi lubiących codzienne, nieco dłuższe spacery.

Waga waha się od 34-43 kg,

Wysokość w kłębie 57-62 cm.
Często spotykaną dolegliwością pośród psów tej odmiany okazują się być dolegliwości jelitowo-żołądkowe w postaci skrętów żołądka. Czasami mogą przydarzyć się owczarkom alergie pokarmowe. Nieco częściej spotykana jest także dysplazja stawu, zwłaszcza stawu biodrowego, przyczyniająca się do powstawania problemów z poruszaniem się, zwłaszcza u psów będących w nieco starszym wieku. W związku z posiadaniem długiego włosia są one nieco bardziej odporne na mało sprzyjające warunki atmosferyczne. Owczarek niemiecki długowłosy a dziecko

Jak w przypadku większości nieco większych ras tak i w przypadku tej rasy wymagane jest zachowanie kontroli i nieco ograniczonego zaufania podczas zabawy między psem a dzieckiem. Nie mniej jednak jest to jedna z doskonalszych odmian psa posiadającego typowy charakter psa rodzinnego, który po odpowiednim ułożeniu i wyznaczeniu mu granic przez jego opiekuna, okazuje się być doskonałego rodzaju psem do wspólnych zabaw i igraszek z dziećmi.

Najlepsze rasy dla małego dziecka

Wielu rodziców decyduje się na to, aby powiększyć swoją rodzinę o czworonożnego pupila. Niektórzy robią to, ulegając długim prośbom i namowom dzieci, których największym marzeniem jest posiadanie pieska. Inni natomiast z zamysłem kupują szczeniaka, aby wychować go razem z małym dzieckiem i w ten sposób skłonić malucha oraz zwierzę do nawiązania głębokich i bliskich wzajemnych relacji. Obie strategie są godne pochwały, gdyż wielokrotnie udowodniono, że psy mogą doskonale wpływać na dzieci, kształtując w nich wrażliwość i opiekuńcze postawy, a także uspokajając i pomagając przetrwać trudne chwile czy konflikty z rówieśnikami. Istnieje jednak zasadniczy warunek – musimy wybrać szczeniaka takiej rasy, która posiada cechy umożliwiające jej harmonijne i bezpieczne mieszkanie pod jednym dachem z dorastającymi maluchami.Zwierzę, które będzie towarzyszem zabaw całkiem małych dzieci powinno przede wszystkim być zupełnie pozbawione agresji, a także wykazywać się daleko posuniętą cierpliwością oraz pogodnym usposobieniem. Najtrudniejszy jest z pewnością moment, w którym brzdąc raczkuje lub zaczyna naukę chodzenia, ma wtedy bowiem nieskoordynowane ruchy, pragnie wszystkiego dotknąć i może zezłościć mniej odpornego na zaczepki psa. Najlepiej sprawdzają się wtedy rasy takie jak Labrador czy Golden Retriver, które z natury nie reagują agresywnie, są niezwykle wesołe, skore do zabawy i wytrzymują nawet najbardziej brutalne pieszczoty. Inną polecaną przez hodowców rasą jest Alaskan Malamute, który bardzo przywiązuje się do dzieci, lubi ich towarzystwo, a przede wszystkim w każdej sytuacji zachowuje kamienny spokój – znudzony nachalnym głaskaniem czy ciągnięciem za ogon po prostu odwróci się i odejdzie w swoją stronę.Dzieciakom w wieku szkolnym i nastolatkom można już powierzyć nieco więcej obowiązków związanych z opieką nad pupilem. Łatwiej tez wytłumaczyć im, że niektóre zachowania mogą sprawić zwierzęciu ból albo przykrość, dlatego jeśli chodzi o wybór rasy, mamy tu nieco większe pole manewru. Wprawdzie dość szczekliwymi, lecz wesołymi i energicznymi towarzyszami zabaw zarówno w domu, jak i na świeżym powietrzu mogą być pieski takie jak Beagle lub mniejszych rozmiarów Yorkshire Terrier.Nieco spokojniejszym usposobieniem wykazuje się leniwy Basset, który świetnie sprawdza się jako przyjaciel dla dziecka łagodnego i nieśmiałego, mającego problemy z nawiązywaniem więzi z rówieśnikami. Ze starszym dzieckiem lub nastolatkiem doskonale porozumie się również Owczarek niemiecki, który łatwo pozwala się szkolić i jest wiernym oraz pogodnym towarzyszem swojego opiekuna. Dobrą alternatywą dla tradycyjnego owczarka może być także na przykład łagodny i przyjazny Dalmatyńczyk.

Mops

Mopsy to małe psy z wielką osobowością. Żyją, aby kochać i być kochanym i były hodowane z jednego powodu: na Twego towarzysza. Będą starać się żyć na Twoich kolanach, jeść Twoje jedzenie i spać w Twoim łóżku. Są niesamowicie zabawne, otwarte, elastyczne, szczęśliwy, pełne życia i czułe. Potrzebują towarzystwa ludzi, i nie jest dobrze, aby zostawały same przez długi okres czasu .Twój Mops chce być częścią Twojej rodziny i spędzać swoje życie przy Twoim boku.Wspaniale dogadują się z dziećmi i zazwyczaj dobrze żyją z innymi zwierzętami w domu. Mopsy nie są psami aktywnymi. Cieszą je codzienne spacery, ale nie wymagają godzin ćwiczeń każdego dnia. Nie lubią wody (większość nie umie pływać) i nie będą gonić za dyskiem lub piłką. Zamiast tego wolą poleżeć na kolanach. Mopsy źle znoszą skrajnie wysokie i niskie temperatury. Płaski pysk i krótki nos powoduje u mopsa przegrzanie w czasie upałów, co może skończyć się śmiercią w krótkim czasie. Musisz być szczególnie czujny w gorące i wilgotne dni. Nigdy nie powinny być pozostawiane same bez nadzoru. Kochają jeść (i jeść i jeść!), a więc są narażone na otyłość. Dlatego należy uważać, aby ich nie przekarmiać i zapewnić im odpowiednią dawkę ruchu. Są inteligentne i możliwe do wyszkolenia, ale często wolno uczą się czystości. Krótko mówiąc, te małe pieski żyją, aby sprawiać Ci przyjemność i spodziewają się być w centrum uwagi. Są zabawne, próżne, wrażliwe i przytulaste. Ale trzeba wiedzieć, że mają one tendencję do kichania, prychania, chrapania … i pierdzenia … dużo. Hej, przynajmniej szczekają mało!

Flyball

Dyscyplina ta powstała pod koniec lat 70. w Kalifornii. Po raz pierwszy Flyball został rozpowszechniony przez Herberta Wagnera, który na zawodach im. Johnniego Carson po raz pierwszy pokazał amerykanom tą ciekawą psią dyscyplinę sportową. W latach 80. sport ten zyskał tak ogromną popularność, że utworzono the North American Flyball Association (NAFA), stanowiącą autorytet w tej dziedzinie. Sport ten uprawia się w drużynach, składających się z czterech psów. Konkurencje polegają na przebiegnięciu psa przez płotki i inne przeszkody do maszyny, która po naciśnięciu łapą (lub w przypadku małych i lekkich psów - całym ciałem) wyrzuca piłkę. Po złapaniu piłki pies jak najszybciej musi wrócić do właściciela. Na torze znajdują się cztery płotki ustawione 3 m od siebie, w tym pierwszy z nich znajduje się w odległości 1.8 m od linii startowej, a ostatni 4.5 m od maszyny wyrzucającej piłkę. Łącznie daje to 15.5 m długości toru. Wysokość przeszkód zależy od wysokości w kłębie najniższego psa w drużynie. Wygrywa ta drużyna, która wykona zadanie poprawnie ( z jak najmniejszą liczbą błędów) i w jak najkrótszym czasie. Obecnie najlepszy wynik w Stanach Zjednoczonych należy do drużyny SpringLoaded z Michigan, w Stanach Zjednoczonych.

Flyball jest dobrym sposobem na zabawę i spalenie energii psów takich jak Border Collie czy teriery. Dobrze sprawdzają się również Whippety, Akity, Alaskan Malmute, Foxhoundy, Cocker Spaniele i mieszańce.Pies, psy, rasy psów - Szarik.pl,

Agility

Agility - jest to kolejny sport kynologiczny, polegający na tym, że pies prowadzony przez swojego przewodnika głosowymi i ruchowymi komendami musi pokonać specjalny tor przeszkód.

Pies musi zaliczyć przeszkody, być prowadzonym po przeszkodach w odpowiedniej kolejności (przewodnicy przed startem mają czas na zapoznanie się z układem toru). Należy zaliczać tzw. strefy kontaktu, np. pies wbiegając na równię pochyłą nie może od razu skoczyć na jej szczyt, ale musi zaliczyć tę strefę (choćby jedną łapą).

Psy oceniane są przez sędziów w kategoriach dostosowanych do wielkości psa. Dla mniejszych psów poprzeczki niżej, dla większych wyżej (kategorie small, medium i large). Pierwotnie sport ten zyskał popularność jako przerywnik w czasie zawodów jeździeckich. Przeszkody występujące na parkurze to : slalom, huśtawka, stacjonaty (tzw. hopki), palisada, kładka, stół (nieużywany w Polsce), skok w dal, tunel sztywny oraz rękaw.

Szczenię w domu

Obserwujmy psiaka i jego zachowania, zwłaszcza w czasie wymiany zębów (między 4 a 5 miesiącem życia). Jak tylko zauważymy, że zaczyna gryźć meble lub szarpać nasze ubrania, spokojnym ruchem wyjmijmy mu je z pyska, natychmiast ucieszmy się z tego i bezzwłocznie nagrodźmy psa, a dopiero potem zajmijmy się jego zabawkami. Przedmioty najbardziej narażone na gryzienie (ubrania, buty) najlepiej jest schować lub spryskać specjalnymi preparatami zabezpieczającymi przed gryzieniem (meble). Niezbędne jest zabezpieczenie przewodów elektrycznych oraz gniazdek, a także przedmiotów mogących się przewrócić (lampy, wazony). W domu należy przygotować dla pieska bezpieczne miejsce do spania i zabawy. Schowajmy z niższych półek przedmioty, którymi mógłby zainteresować się piesek, zwińmy drogi dywan. Dobrym pomysłem jest przeznaczenie dla pieska jeden pokój. Nie będziemy wtedy narażeni na większe straty i nie będziemy musieli biegać za psem i bez przerwy pilnować, by zbytnio nie narozrabiał. Szczenięta przewożone samochodem często wymiotują, dobrze jest więc zabrać ze sobą papierowe ręczniki i torebki foliowe. Piesek nie powinien być wcześniej karmiony. Pamiętajmy oczywiście, aby zabrać ze sobą kocyk lub ręcznik, lub jeśli piesek jest malutki, koszyk. Dla ułatwienia szczenięciu adaptacji w nowym miejscu poprośmy o kawałek materiału z dawnego legowiska. Jego zapach doda maluchowi otuchy. Przy odbiorze psa z hodowli, pamiętajmy o metryce, na podstawie której będziemy mogli zarejestrować naszego psa w Związku Kynologicznym. Powinniśmy dostać także książeczkę zdrowia, w której powinny być już zapisane pierwsze odrobaczenia, szczepienia i inne uwagi. Obejrzyjmy także dokładnie psa: zgryz (czy jest prawidłowy), oczy, skórę i sierść. Hodowca powinien dać nam wyprawkę w postaci karmy, jaką piesek jadł do tej pory lub przynajmniej podać jej nazwę oraz częstotliwość podawania posiłków. We właściwym rozwoju psa, podobnie jak człowieka, kluczową rolę odgrywają pierwsze miesiące jego życia. To w jaki sposób zaopiekujemy się naszym szczenięciem i jak będziemy go wychowywać zaważy na jego przyszłym charakterze i osobowości.

Szczenię możemy zabrać do domu, gdy skończony ono 7 tydzień życia. Wcześniej nie powinno się tego robić, by szczenię zdążyło odebrać ważne lekcje wychowania od swojej mamy. Od nich, w dużej mierze zależy przyszły charakter i osobowość szczenięcia.

Najlepsze rasy psów dla dzieci

Istnieje wiele ras, które mogą stać się wymarzonym przyjacielem naszego dziecka. Do tej grupy zalicza się Labrador Retrivery - łagodne, cierpliwe, inteligentne, generalnie nie agresywne. Labradory uwielbiają się bawić, mają radosne i spokojne usposobienie, dlatego będą doskonałymi kompanami zabawy naszych pociech. Dodatkową zaletą jest to, że Labradory akceptują innych zwierzęcych domowników, więc trzymanie w jednym domu psa i kota, czy też królika nie powinno być problemem i przyczyną domowych wojen. Oczywiście Labrador najlepiej czułby się w domku z ogródkiem, ponieważ tylko aktywny tryb życia pozwoli mu dożyć późnej starości. Podobnie jest w przypadku Golden Retriverów. Są łagodne, wesołe, lubią zabawę i łatwo się uczą nowych rzeczy, a przede wszystkim są niezwykle cierpliwe, towarzyskie i opiekuńcze. Nie lubią zostawać długo same, dlatego mamy jak w banku, że na krok nie odstąpią nas i naszego malucha. Kolejną rasą, pomimo, że dosyć szczekliwą jest Beagiel. Doskonale nadają się do pilnowania, mają łagodne i wesołe usposobienie, uwielbiają zabawę. Gdy nasze dziecko jest raczej ciche i spokojne, doskonałym przyjacielem będzie Basset Hound, spokojny, trochę leniwy, ale niezwykle uroczy i opiekuńczy. Doskonałym przyjacielem nieco starszych dzieci będzie Owczarek niemiecki, niezwykle inteligentny, lubiący aktywny tryb życia. Uwielbia długie spacery, zabawę, łatwo poddaje się tresurze, dlatego doskonale nadaje się nastolatków, którym można powierzyć opiekę nad psem. Inne przyjazne i tolerancyjne wobec dzieci rasy to Dalmatyńczyki, Bearded Collie i Cocker Spaniele, słodkie i urocze, łagodne i wesołe. Większość dzieci marzy by mieć psa i choć wiadomo, że najprawdopodobniej opieka nad nim będzie naszym dodatkowym obowiązkiem, wielu z nas decyduje się na zakup pupila dla naszej pociechy. Oczywiście nie wszystkie rasy psów są równie odporne na niesforne zachowania naszego dziecka i z równym upodobaniem zgadzają się na wszelakie zabawy, ciągnięcie za ogon, hałas i rwetes związany z aktywnością naszej pociechy. Dlatego należy się zastanowić, jaką rasę psa wybrać by był on przede wszystkim łagodnym, spokojnym, cierpliwym i bezpiecznym przyjacielem dla naszego dziecka. Oczywiście nie możemy w 100 % wykluczyć agresywnych zachowań psa szczególnie, gdy jest on poddawany przez nasze dziecko wielu próbom cierpliwości, jednak musimy pamiętać o tym, że trzeba nie tylko przyzwyczaić psa do obecności dziecka, ale również wytłumaczyć naszemu dziecku, że nie wolno szarpać, bić, kopać i robić rzeczy, które mogłyby psa skrzywdzić lub przestraszyć. Należy jednak zawsze pamiętać o tym, że nawet najbardziej łagodny pies w pewnych okolicznościach może stać się agresywny. Wynika to przede wszystkim z jego strachu przed nieznanym i poczuciem zagrożenia, jakie możemy u niego wywołać poprzez np. agresywne zachowanie, krzyk, nagłe wymachiwanie rękoma, dlatego bardzo ważnym jest, aby nasze zachowania i zachowania naszego dziecka były psu znane.

Kot Abisyński

Kot abisyński znany jest z żywiołowego, aktywnego charakteru. Jest to kot uczuciowy, wymagający dużo troski i uwagi ze strony domowników.Przyjmuje się, że kot abisyński jest jedną z najstarszych ras pochodzących z Abisynii (obecna Etiopia). Do Europy sprowadzony w XIX wieku, prawdopodobnie za sprawą brytyjskich opuszczających teren Etiopii. W Wielkiej Brytanii przezywano je "bunny cat" - kot króliczy, za sprawą ubarwienia przypominającego niektóre odmiany królika.Ciało kota abisyńskiego jest wydłużone, smukłe i szczupłe. Ogon długi, spiczasto zakończony. Oczy o mogdałowatym kształcie w kolorze: zielonym, bursztynowym lub orzechowym.

Pers jednolity

Imponująca jest liczba odmian tej rasy. Jest około 180 różnych rodzajów ubarwienia. Podzielone są w pięć grup. Pers jednolity to najstarsza odmiana kota perskiego. Pierwszy ras wystawiona na wystawie w 1871 roku. Do tej grupy należą wszystkie odmiany o jednolitym ubarwieniu (czarne, niebieskie, czerwone, kremowe, czekoladowe, lilia). Wszystkie mają pomarańczowe oczy.Po raz pierwszy kot perski pojawił się na wystawie w 1871 roku. Pierwsze koty tej rasy miały dłuższy pysk i rzadszą sierść, ale długotrwała selekcja doprowadziła do persów jakie mamy teraz.Pers to kot spokojny, zrównoważony, a jednocześnie niezależny, dobrze znoszący samotność. Bardzo chętnie śpi i leniuchuje. Jego długa sierść może być kłopotliwa w gorące dni, często prowadzi do przegrzania. Trzeba ją ponadto codziennie czesać, by nie dopuścić do skołtunienia. Pers niechętnie wychodzi na dwór.

Kot Rosyjski niebieski

Najbardziej charakterystyczną cechą kota rosyjskiego jest jego futro. Wzorzec dopuszcza jedynie umaszczenie niebieskie lub niebieskoszare, jednolite. Charakterystyczny srebrzysty połysk jest konsekwencją tego, iż końcówki włosów okrywowych nie posiadają pigmentu. W Australii i Nowej Zelandii hodowcom udało się nawet wyselekcjonować odmianę białą i czarną, które nie są jednak uznawane przez felinistyczne organizacje międzynarodowe.Kot rosyjski niebieski pochodzi z Rosji, z okolic Archangielska nad Morzem Białym. Szczególnie ostre warunki klimatyczne oraz izolacja rasy, sprawiły, że wyselekcjonowała się rasa odznaczająca się pięknym, niebieskim, srebrzącym się futrze. Po II Wojnie Światowej, rasa zagrożona była wyginięciem i tylko dzięki miłośnikom tej rasy udało się odzyskać wzorzec przewidziany przed wojną.Koty rosyjskie są kotami niezwykle towarzyskimi, umiarkowanie aktywnymi i cichymi. Przywiązują się głównie do jednej osoby, są spokojne i potulne.