Podstawowy błąd – spanie w łóżku! Zapraszając psa do swojego „legowiska” ryzykujesz, że pomyśli, iż wolno mu wszystko albo nawet uzna twoje łóżko za swoje miejsce do spania i będzie próbował cię z niego wygonić! Jeśli mimo wszystko upierasz się przy spaniu z psem, powinieneś od czasu do czasu na jego oczach usiąść na jego posłaniu. Może jest to odrobinę śmieszne, ale pies zrozumie, że nie tylko on ma prawo spać, gdzie mu się podoba.Leżenie w przejściu i nie ruszanie się, gdy ktoś przechodzi jest złe.
Jeśli w takiej sytuacji przechodzisz nad psem lub go omijasz, dajesz mu do zrozumienia, że jest nietykalny, czyli ważny! Pies powinien ci ustępować z drogi, jeśli zawadza, powinieneś go przesunąć nogą.W wąskich przejściach, ty idziesz pierwszy! Nie pozwól psu przeciskać się przed Tobą przez uchylone drzwi. Przymknij wtedy drzwi i każ mu się cofnąć, powtarzaj tę czynność, aż pupil zrozumie, że ty - jako przywódca stada - idziesz pierwszy.Podczas, gdy pies je, powinieneś od czasu do czasu pogłaskać go po karku, w ten sposób okazujesz, że rządzisz i masz prawo nawet przeszkadzać mu w jedzeniu. Jeśli pies w tej sytuacji zaczyna warczeć, powinieneś przez kilka dni karmić go tylko z ręki, tak długo, aż zrozumie, że twoja ręka jest „boska”, bo oznacza jedzenie.Pies jest niegrzeczny, szczeka i podgryza nam rękawy, to pewnie znak, ze jest głodny, więc posłusznie wstajemy by napełnić jego miskę… błąd! Jeśli raz ustąpisz, pies szybko się zorientuje, co należy robić, aby jeść: zdenerwować właściciela. Musisz uzbroić się teraz w cierpliwość i podawać posiłki psu o wyznaczonych przez ciebie porach, nie ulegając wcześniejszym zaczepkom.
Ważne: przed podaniem psu miski powinieneś na jego oczach przekąsić choćby małą kanapeczkę, jest to znak, że ty jako przewodnik jadasz pierwszy, a on zjada resztki.
To ty rządzisz miską!
sobota, 3 marca 2012
CHOMIK DOMOWY
Najlepiej wybrać takiego między czwartym a siódmym tygodniem życia, łatwiej je oswoić, gdy są jeszcze malutkie. Jest kilka odmian chomików, najbardziej popularne są chomiki syryjskie i dżungarskie. Chomiki syryjskie mogą mieć najróżniejsze ubarwienie i długość futerka, natomiast chomiki dżungarskie są w większości szare lub szarobrązowe, rzadziej całkiem białe. Jednak podstawowa różnica między tymi dwoma odmianami jest taka, że chomika dżungarskiego właściwie nigdy nie można całkowicie oswoić, natomiast chomiki syryjskie szybko stają się łagodnymi członkami rodziny.Pokryj dno klatki lub akwarium warstwą trocin o grubości około pięć centymetrów. Najlepsze są wióra z drzewa sosnowego, ponieważ są bardzo chłonne i całkowicie nietoksyczne dla chomika.Daj chomikowi zabawki do gryzienia. Chomiki wprost uwielbiają tekturowe rolki z papieru toaletowego i ręczników papierowych. Możesz także zakupić dla swojego zwierzaka drewniany gryzak i umieścić go na boku klatki.Podawaj chomikowi gotową karmę dla chomików raz lub dwa razy dziennie. Przez cały rok dostarczaj mu także świeżych warzyw i owoców. Gdy wprowadzasz do menu jakiś nowy składnik dawaj chomikowi małe porcje by jego organizm mógł się powoli przyzwyczaić.Sprzątaj klatkę, co najmniej raz w tygodniu. Wówczas umieść chomika w bezpiecznym miejscu i zanurz klatkę we wodzie z kroplą środka do dezynfekcji. Klatkę wysusz i wsyp nowe, suche i czyste trociny.Wstaw do klatki kołowrotek by chomik mógł się wybiegać, Możesz też kupić specjalną kule by zwierzak mógł biegać po domu.Nie kąp chomika. Chomik myje się sam, jeżeli wydaje ci się, że brzydko pachnie zapach ten najprawdopodobniej pochodzi z jego trocin i oznacza, ze musisz je częściej wymieniać.Usuwaj z klatki wszystkie niezjedzone resztki warzyw i owoców po dwóch dniach od ich podania. Psujące się resztki świeżego jedzenia mogą zaszkodzić chomikowi.
Chcesz kupić żółwia?
Chcesz kupić żółwia? :>
Akwarium 200l - 250 zł
Filtr - 250 zł
Grzałka - 60 zł
Ozdoby - 70 zł
Wyspa - 50 - XX zł (zależy od zdolności)
Lampka 35 zł
Żarówka UVB - 60 zł
Lustrzanka - 4 zł
Wyżywienie - 20 zł/mc + zbieranie żyjątek i roślin w ogrodzie
Hodowla startowa rybek, innych żyjątek i roślin - 4 rybki, rak, ślimaki, 3 roślinki - 100 zł
Rachunki za prąd i wodę - bezcenne Wink
Żółw - 50 zł
Decydując się na żółwia powinniśmy wiedzieć, że gady te nie są odpowiednikami kotków, piesków, czy króliczków. Nie wolno wyciągać ich z akwarium "do zabawy", czy "żeby sobie pochodził". Żółwia nic nie stresuje bardziej niż zabranie go z jego domostwa, staje się wtedy agresywny, wyrywa się, drapie i gryzie, bądź całkiem chowa w pancerzu ze strachu, a my zostajemy obsikani. Puszczanie po podłodze natomiast kończy się zwyrodnieniem stawów i chorobami układu oddechowego – podłoga jest twarda, a przy niej jest zazwyczaj zimno. Akwaterrarium powinno znajdować się w miejscu w którym nie będzie nastawione na przeciągi oraz wychłodzenie. Przegrzanie i przemarznięcie żółwia może skutkować chorobą. Na jednego żółwia akwarium o szerokości 3x żółw, długości 5xżółw. Przyjmuje się że akwarium dla dorosłego żółwia to 120x50x50 cm (dla każdego następnego doliczamy 100l wody). Jest też druga metoda wyliczania wielkości akwarium, czyli jeden żółw wymaga akwarium 200 l, każdy następny +100, czyli 2 żółwie to 300l akwarium, 3 żółwie to 400l, przy czym takie obliczenia najlepiej sprawdzają się w przypadku akwarium o podstawie jak najbardziej zbliżonej do kwadratu. Żółwie wodno-lądowe potrzebują wyspy do wygrzewania się, zazwyczaj stosuje się zewnętrzne żeby wykorzystać akwarium do maksimum, można też utrzymać płytszy poziom wody i zrobić wyspę z kilku kamieni sklejonych silikonem lub korzeni, ale trzeba pamiętać że poziom wody to min. 1,5 długości żółwia – przy niższym poziomie wody żółw w wypadku przewrócenia się na plecy nie będzie w stanie odwrócić się do odpowiedniej pozycji i może się utopić. Zdecydowanie najlepszą opcją jest zalanie akwarium do pełna i zbudowanie wyspy zewnętrznej – wtedy możemy podziwiać jak pięknie nasz żółw potrafi pływać i polować. Oczywiście przy takim rozwiązaniu powinniśmy dodatkowo zabezpieczyć brzegi akwarium, tworząc nadbudówkę. Wejście na wyspę lub półkę powinno być wygodne dla żółwi, o kącie do 30 stopni. Nad wyspą powinna być lampka z żarówką grzewczą (najzwyklejszy grzybek, z lustrzaną końcówką), i lampka z świetlówką/żarówką UVB (promienie UVB stymulują powstawanie w organizmie żółwia wit. D3, która sprawia że żółw lepiej przyswaja wapno, niezbędne dla prawidłowego rozwoju pancerza - bez UVB może dojść do jego zmiękczenia i odkształcenia). Najczęściej stosuje się lampki na klipsie. Trzeba uważać by lampka nie była zbyt nisko, ponieważ żółw może się oparzyć o jej obudowę lub żarówkę przy wspinaniu się o ściany wyspy, czy też przy wdrapywaniu się na innego żółwia. Na wyspie powinna panować temperatura 30-31 stopni, i należy pamiętać, że woda nie może być cieplejsza niż powietrze. Nie można trzymać akwarium przy oknie czy też w miejscach gdzie robi się przeciąg - żółwie są bardzo wrażliwe na przeziębienia, a zwykłe przeziębienie zazwyczaj kończy się zapaleniem płuc, którego wiele żółwi nie przeżywa. W akwarium powinien znaleźć się też wyparzony korzeń i kamień, żeby żółw miał się o co czochrać, i zrzucać przy tym zalegające tarczki. Przy urządzaniu wnętrza akwarium trzeba uważać na ułożenie elementów tak, by żółwiowi nie groziło zaklinowanie się między nimi – może się wtedy utopić. Niebezpieczne jest też tworzenie formacji skalnych, które mogą się osunąć i żółwia przygwoździć do dna. Jeden z moich żółwi cudem uniknął śmierci przez utopienie, bo w ostatniej chwili zauważyłam że jego pazurów uczepiła się małża – z pozoru nieszkodliwe stworzenie. Niezbędne są też rośliny akwariowe, które są częścią diety, powinniśmy też wpuścić do akwarium rybki, raki, ślimaki, krewetki – podobnie jak rośliny w charakterze pokarmu – ale o tym później. Żółwiowe akwarium nie potrzebuje pokrywy - pokrywa zwiększa wilgotność na wyspie i w akwarium, co prowadzi do rozwoju grzybów, a w efekcie do grzybicy na pancerzu. Woda do akwarium powinna być odstana co najmniej 24h - i do podmian, i do całkowitej wymiany (oczywiście jeśli to zwykła karnówka). Chemia w wodzie nie jest polecana. W książkach o hodowli żółwi są podane błędne informacje, a mianowicie takie, że żółwie mogą jeść sałatę, warzywa, żółty ser, mięso ssaków - a właśnie nie mogą, i to absolutnie nie mogą, taka dieta doprowadza do nadmiernego otłuszczenia narządów wewnętrznych, do tego dostarcza zbyt wiele białka i tłuszczy, więc nawet najchudsza szyneczka może im zaszkodzić. Wiele osób popełnia ten błąd i mówi że przecież żółwiowi nic nie jest, normalnie żyje - faktycznie, z zewnątrz nic nie widać (no, oprócz krzywicy), ale wewnątrz skorupki odgrywa się dramat, a żółw nie może sam powiedzieć że coś go boli albo coś jest nie tak, więc cierpi w milczeniu i niezrozumieniu. Główną zasadą przy dobieraniu pokarmów dla żółwi jest ‘Podajemy to, co żółw może zdobyć w naturze’, więc prym wiodą tu wszelkie żyjątka wodne, takie jak ślimaki wodne (świderek, zatoczek, ampularia), ryby akwariowe (w całości, z wnętrznościami – np. gupik, mieczyk, danio), ryby słodkowodne (karaś, ukleja, stynka), larwy owadów (ochotka, kryl, wodzień i wiele innych), raki, krewetki, a także pokarmy łąkowe, czyli dżdżownice, koniki polne, liście mniszka lekarskiego zebrane na łące. Dodatkowo podajemy rośliny wodne – moczarkę, wgłębkę, rzęsę wodną i inne, do których żółw powinien mieć ciągły dostęp. Jako że nie wszystko można kupić świeże, można zaopatrzyć się w produkty mrożone – mieszanki owoców morza (krewetki, kalmary, ośmiorniczki, małże – oczywiście nieprzetworzone w żaden sposób), mrożone larwy owadów, mrożone stynki. Oczywiście przed podaniem pokarm należy rozmrozić. Pokarm suszony, taki jak gammarus czy krewetki powinien być jedynie rzadkim dodatkiem do diety, natomiast gotowym karmom mówimy stanowcze nie! W żadnym wypadku nie należy żółwiom wodnym podawać warzyw i owoców, mięsa ptaków i ssaków. Płeć żółwia można poznać w momencie, gdy długość pancerza wynosi co najmniej 10 cm, lub gdy nasz gad skończy 2 lata, dlatego też żółw może sprawić nam niespodziankę, i trzeba będzie zmienić mu wybrane imię. Podstawowym rozróżnieniem samca od samicy jest ogon – samiec ma ogon u podstawy proporcjonalnie dłuższy i szerszy niż samica, a otwór kloaczny jest umiejscowiony bliżej końca ogona. Samica natomiast ma krótszy i węższy ogon, z kloaką bliżej nasady ogona. Główną cechą charakterystyczną są pazury przednich łap – u samców zdecydowanie dłuższe niż u samic, i pod żadnym pozorem nie wolno ich obcinać czy skracać – służą one do rozszarpywania jedzenia i żółwich zalotów, w trakcie których samiec macha samicy pazurami tuż przed głową. Samce są zdecydowanie mniejsze od samic. W opiekę nad żółwiem wodnym trzeba włożyć sporo wysiłku. Dlatego radzę się dobrze zastanowić przed zakupem.
Akwarium 200l - 250 zł
Filtr - 250 zł
Grzałka - 60 zł
Ozdoby - 70 zł
Wyspa - 50 - XX zł (zależy od zdolności)
Lampka 35 zł
Żarówka UVB - 60 zł
Lustrzanka - 4 zł
Wyżywienie - 20 zł/mc + zbieranie żyjątek i roślin w ogrodzie
Hodowla startowa rybek, innych żyjątek i roślin - 4 rybki, rak, ślimaki, 3 roślinki - 100 zł
Rachunki za prąd i wodę - bezcenne Wink
Żółw - 50 zł
Decydując się na żółwia powinniśmy wiedzieć, że gady te nie są odpowiednikami kotków, piesków, czy króliczków. Nie wolno wyciągać ich z akwarium "do zabawy", czy "żeby sobie pochodził". Żółwia nic nie stresuje bardziej niż zabranie go z jego domostwa, staje się wtedy agresywny, wyrywa się, drapie i gryzie, bądź całkiem chowa w pancerzu ze strachu, a my zostajemy obsikani. Puszczanie po podłodze natomiast kończy się zwyrodnieniem stawów i chorobami układu oddechowego – podłoga jest twarda, a przy niej jest zazwyczaj zimno. Akwaterrarium powinno znajdować się w miejscu w którym nie będzie nastawione na przeciągi oraz wychłodzenie. Przegrzanie i przemarznięcie żółwia może skutkować chorobą. Na jednego żółwia akwarium o szerokości 3x żółw, długości 5xżółw. Przyjmuje się że akwarium dla dorosłego żółwia to 120x50x50 cm (dla każdego następnego doliczamy 100l wody). Jest też druga metoda wyliczania wielkości akwarium, czyli jeden żółw wymaga akwarium 200 l, każdy następny +100, czyli 2 żółwie to 300l akwarium, 3 żółwie to 400l, przy czym takie obliczenia najlepiej sprawdzają się w przypadku akwarium o podstawie jak najbardziej zbliżonej do kwadratu. Żółwie wodno-lądowe potrzebują wyspy do wygrzewania się, zazwyczaj stosuje się zewnętrzne żeby wykorzystać akwarium do maksimum, można też utrzymać płytszy poziom wody i zrobić wyspę z kilku kamieni sklejonych silikonem lub korzeni, ale trzeba pamiętać że poziom wody to min. 1,5 długości żółwia – przy niższym poziomie wody żółw w wypadku przewrócenia się na plecy nie będzie w stanie odwrócić się do odpowiedniej pozycji i może się utopić. Zdecydowanie najlepszą opcją jest zalanie akwarium do pełna i zbudowanie wyspy zewnętrznej – wtedy możemy podziwiać jak pięknie nasz żółw potrafi pływać i polować. Oczywiście przy takim rozwiązaniu powinniśmy dodatkowo zabezpieczyć brzegi akwarium, tworząc nadbudówkę. Wejście na wyspę lub półkę powinno być wygodne dla żółwi, o kącie do 30 stopni. Nad wyspą powinna być lampka z żarówką grzewczą (najzwyklejszy grzybek, z lustrzaną końcówką), i lampka z świetlówką/żarówką UVB (promienie UVB stymulują powstawanie w organizmie żółwia wit. D3, która sprawia że żółw lepiej przyswaja wapno, niezbędne dla prawidłowego rozwoju pancerza - bez UVB może dojść do jego zmiękczenia i odkształcenia). Najczęściej stosuje się lampki na klipsie. Trzeba uważać by lampka nie była zbyt nisko, ponieważ żółw może się oparzyć o jej obudowę lub żarówkę przy wspinaniu się o ściany wyspy, czy też przy wdrapywaniu się na innego żółwia. Na wyspie powinna panować temperatura 30-31 stopni, i należy pamiętać, że woda nie może być cieplejsza niż powietrze. Nie można trzymać akwarium przy oknie czy też w miejscach gdzie robi się przeciąg - żółwie są bardzo wrażliwe na przeziębienia, a zwykłe przeziębienie zazwyczaj kończy się zapaleniem płuc, którego wiele żółwi nie przeżywa. W akwarium powinien znaleźć się też wyparzony korzeń i kamień, żeby żółw miał się o co czochrać, i zrzucać przy tym zalegające tarczki. Przy urządzaniu wnętrza akwarium trzeba uważać na ułożenie elementów tak, by żółwiowi nie groziło zaklinowanie się między nimi – może się wtedy utopić. Niebezpieczne jest też tworzenie formacji skalnych, które mogą się osunąć i żółwia przygwoździć do dna. Jeden z moich żółwi cudem uniknął śmierci przez utopienie, bo w ostatniej chwili zauważyłam że jego pazurów uczepiła się małża – z pozoru nieszkodliwe stworzenie. Niezbędne są też rośliny akwariowe, które są częścią diety, powinniśmy też wpuścić do akwarium rybki, raki, ślimaki, krewetki – podobnie jak rośliny w charakterze pokarmu – ale o tym później. Żółwiowe akwarium nie potrzebuje pokrywy - pokrywa zwiększa wilgotność na wyspie i w akwarium, co prowadzi do rozwoju grzybów, a w efekcie do grzybicy na pancerzu. Woda do akwarium powinna być odstana co najmniej 24h - i do podmian, i do całkowitej wymiany (oczywiście jeśli to zwykła karnówka). Chemia w wodzie nie jest polecana. W książkach o hodowli żółwi są podane błędne informacje, a mianowicie takie, że żółwie mogą jeść sałatę, warzywa, żółty ser, mięso ssaków - a właśnie nie mogą, i to absolutnie nie mogą, taka dieta doprowadza do nadmiernego otłuszczenia narządów wewnętrznych, do tego dostarcza zbyt wiele białka i tłuszczy, więc nawet najchudsza szyneczka może im zaszkodzić. Wiele osób popełnia ten błąd i mówi że przecież żółwiowi nic nie jest, normalnie żyje - faktycznie, z zewnątrz nic nie widać (no, oprócz krzywicy), ale wewnątrz skorupki odgrywa się dramat, a żółw nie może sam powiedzieć że coś go boli albo coś jest nie tak, więc cierpi w milczeniu i niezrozumieniu. Główną zasadą przy dobieraniu pokarmów dla żółwi jest ‘Podajemy to, co żółw może zdobyć w naturze’, więc prym wiodą tu wszelkie żyjątka wodne, takie jak ślimaki wodne (świderek, zatoczek, ampularia), ryby akwariowe (w całości, z wnętrznościami – np. gupik, mieczyk, danio), ryby słodkowodne (karaś, ukleja, stynka), larwy owadów (ochotka, kryl, wodzień i wiele innych), raki, krewetki, a także pokarmy łąkowe, czyli dżdżownice, koniki polne, liście mniszka lekarskiego zebrane na łące. Dodatkowo podajemy rośliny wodne – moczarkę, wgłębkę, rzęsę wodną i inne, do których żółw powinien mieć ciągły dostęp. Jako że nie wszystko można kupić świeże, można zaopatrzyć się w produkty mrożone – mieszanki owoców morza (krewetki, kalmary, ośmiorniczki, małże – oczywiście nieprzetworzone w żaden sposób), mrożone larwy owadów, mrożone stynki. Oczywiście przed podaniem pokarm należy rozmrozić. Pokarm suszony, taki jak gammarus czy krewetki powinien być jedynie rzadkim dodatkiem do diety, natomiast gotowym karmom mówimy stanowcze nie! W żadnym wypadku nie należy żółwiom wodnym podawać warzyw i owoców, mięsa ptaków i ssaków. Płeć żółwia można poznać w momencie, gdy długość pancerza wynosi co najmniej 10 cm, lub gdy nasz gad skończy 2 lata, dlatego też żółw może sprawić nam niespodziankę, i trzeba będzie zmienić mu wybrane imię. Podstawowym rozróżnieniem samca od samicy jest ogon – samiec ma ogon u podstawy proporcjonalnie dłuższy i szerszy niż samica, a otwór kloaczny jest umiejscowiony bliżej końca ogona. Samica natomiast ma krótszy i węższy ogon, z kloaką bliżej nasady ogona. Główną cechą charakterystyczną są pazury przednich łap – u samców zdecydowanie dłuższe niż u samic, i pod żadnym pozorem nie wolno ich obcinać czy skracać – służą one do rozszarpywania jedzenia i żółwich zalotów, w trakcie których samiec macha samicy pazurami tuż przed głową. Samce są zdecydowanie mniejsze od samic. W opiekę nad żółwiem wodnym trzeba włożyć sporo wysiłku. Dlatego radzę się dobrze zastanowić przed zakupem.
WYCHOWANIE PSA
Przy odbiorze psa z hodowli, pamiętajmy o metryce, na podstawie której będziemy mogli zarejestrować naszego psa w Związku Kynologicznym. Powinniśmy dostać także książeczkę zdrowia, w której powinny być już zapisane pierwsze odrobaczenia, szczepienia i inne uwagi. Obejrzyjmy także dokładnie psa: zgryz (czy jest prawidłowy), oczy, skórę i sierść. Hodowca powinien dać nam wyprawkę w postaci karmy, jaką piesek jadł do tej pory lub przynajmniej podać jej nazwę oraz częstotliwość podawania posiłków. Szczenięta przewożone samochodem często wymiotują, dobrze jest więc zabrać ze sobą papierowe ręczniki i torebki foliowe. Piesek nie powinien być wcześniej karmiony. Pamiętajmy oczywiście, aby zabrać ze sobą kocyk lub ręcznik, lub jeśli piesek jest malutki, koszyk. Dla ułatwienia szczenięciu adaptacji w nowym miejscu poprośmy o kawałek materiału z dawnego legowiska. Jego zapach doda maluchowi otuchy. W domu należy przygotować dla pieska bezpieczne miejsce do spania i zabawy. Schowajmy z niższych półek przedmioty, którymi mógłby zainteresować się piesek, zwińmy drogi dywan. Dobrym pomysłem jest przeznaczenie dla pieska jeden pokój. Nie będziemy wtedy narażeni na większe straty i nie będziemy musieli biegać za psem i bez przerwy pilnować, by zbytnio nie narozrabiał. Jeśli zamierzamy ocalić od zniszczenia nasze mieszkanie należy pomyśleć o zapewnieniu psu dostatecznej ilości ruchu oraz o odpowiednich zabawkach. Psie zabawki powinny być różnorodne, tak by pies nie znudził się nimi za szybko. Proponuje następujący zestaw: miękka zabawka gumowa (ale nie piszcząca), twarda zabawka gumowa najlepiej z dziurą w środku (np. Kong), sznurkowy węzełek, kość surowa cielęca lub wołowa, suszone uszy, kawałek suszonego chleba, patyki (z drzew liściastych, ponieważ nie mają ostrych drzazg). Nie polecam miękkich pluszowych zabawek, gdyż zbyt szybko ulegają zniszczeniu, a w dodatku połknięcie przez psa oderwanych części może być niebezpieczne. Spacery powinny być dosyć częste ale niezbyt długie (po śnie, posiłku i zabawie). Nauczenie psa załatwiania potrzeb na zewnątrz to dla niego pierwsza ważna lekcja.
– nie karcimy pieska za załatwianie się w domu. Nie jest on w stanie skojarzyć o co nam chodzi a zamiast tego skojarzy karę z załatwianiem się w naszej obecności. Skutek jest taki, że szczenię aby się załatwić będzie chowało się za meblami a na spacerze, uciekało na bezpieczną odległość.
– do czasu zakończenia wstępnych szczepień, powinniśmy wyprowadzać pieska w miejsca gdzie nie ma zbyt wiele psów a także nie pozwalać mu biegać po miejscach, gdzie załatwiają się inne psy.
– cieszymy się i nagradzamy psa za każde załatwienie jego potrzeb na dworze. Nauczenie psa czystości w domu powinno zająć nie więcej niż miesiąc.
– nie karcimy pieska za załatwianie się w domu. Nie jest on w stanie skojarzyć o co nam chodzi a zamiast tego skojarzy karę z załatwianiem się w naszej obecności. Skutek jest taki, że szczenię aby się załatwić będzie chowało się za meblami a na spacerze, uciekało na bezpieczną odległość.
– do czasu zakończenia wstępnych szczepień, powinniśmy wyprowadzać pieska w miejsca gdzie nie ma zbyt wiele psów a także nie pozwalać mu biegać po miejscach, gdzie załatwiają się inne psy.
– cieszymy się i nagradzamy psa za każde załatwienie jego potrzeb na dworze. Nauczenie psa czystości w domu powinno zająć nie więcej niż miesiąc.
PUDELEK
Słowo pudel w języku starogermańskim oznaczało kałużę, we Francji psy tego typu nazywano barbetami ze względu na ich kosmate brody. Z historii tej rasy wyłania się opinia dotycząca pochodzenia z Islandii,skąd sprowadzano na stary kontynent średniej wielkości psy zaganiające, krzyżowane następnie z psami myśliwskimi. W ten sposób otrzymywano osobniki o kosmatym włosie (czyli włosie pierwotnym dla pudla), który w związku z pełnionymi funkcjami przez te psy (dowodnymi) odpowiednio strzyżono. Nie przypadkowo, w związku z tym faktem, klasyczne strzyżenie pudla najbardziej przypomina dawne przeznaczenie tych zwierząt.Jedna z najstarszych ras. Jak żartobliwue twierdzi p. Zygmunt Jakubowski - wybitny znawca przedmiotu - "były od poczatku świata". Znany francuski rysownik, Jan Effel w swojej historii człowieka namalował pudla już w raju. W Katedrze SAINT SAUVEUR pochodzącej z XI/ XII wieku średniowieczny artysta umieścił pudla w herbie świątyni. Był psem władców i biedaków. Biegał po królewskich komnatach LUDWIKA XV i LUDWIKA XVI. Duch białego pudla o imieniu BIELIK, ulubieńca Zygmunta Starego, zapewne do dziś krąży po wawelskich krużgankach. Był szczególnie modny w wieku XIX. Cieszył się wielką popularnością w okresie międzywojennym. Swój renesans przeżywał w latach 60 i 70 ubiegłego wieku. Obecnie ustępują stopniowo młodym rasom. Na szczęście ma nadal wierne, choć nieliczne grono wielbicieli i pasjonatów dbających o rozwoj tej ciekawej rasy. Głowa wytworna, o finezyjnym rysunku; kufa prosta, jej długośc wynosi 9/ 10 długości czaszki; ciemne, małe migdałowego kształtu oczy; uszy długie, bogato owłosione; korpus wpisany jest w kwadrat lub niewielki prostokąt; grzbiet krótki, prosty; klatka piersiowa sięga dołem do łokci; lędzwie mocne i muskularne; zad lekko zaokrąglony; ogon dość wysoko osadzony pozostawiony w całości; ( UWAGA: w wielu krajach europejskich jest zakaz udziału pudli w wystawach z kopiowanym ogonem!); kątowanie kończyn zapewniające charakterystyczny dla tej rasy elegancki, lekki taneczny krok.Pies niezwykle towarzyski, Latwo przystosowuje się do różnych warunków i trybu życia. Bezgranicznie przywiązany do właściciela, stąd często poddaje się nastrojom swojego pana. Uczuciowy, nieustannie domaga sie pieszczot i czułych słówek. Żle znosi nieobecność domowników. Niezmiernie inteligentny, o niezwykłych zdolnościach uczenia się. Długie lata jest pełen werwy i zawsze skory do zabawy. Sierść pudla kędzierzawa i gęsta wymaga opieki. Konieczne jest szczotkowanie przynajmniej raz w tygodniu. Kąpie się go zwykle raz na miesiąc. Pies szczególnie elegancki wymaga wizyty u fryzjera co 6 tygodni. Jeśli wybierze się odpowiedni rodzaj strzyżenia, utrzymanie szaty pudla jest mało kłopotliwe. Co ważne- nie linieje! Innym zabiegom podlega , gdy zamierzamy swojego pupila pokazywać na wystawach, bowiem obowiązują tu regulaminowe fryzury szczegółowo opisane w poradnikach kynologicznych. Szata gęsta , wełnista, kędzierzawa tworząca po rozczesaniu runo jednolite na całym ciele. Istnieje jeszcze szata sznurowa, współcześnie zapomniana, znana jedynie z opisów i starych rycin; wymaga odpowiedniego skręcania, które powoduje pilśnienie i układanie się szaty w długie dredy. 
Amerykański Pit Bull
Rasa ta nie sławi się dziś najlepszą opinia jednak wynika to tylko z nieznajomości rasy. Mało jest osób które wiedzą iż pit bull jest bardzo łagodny w stosunku do człowieka a ewentualną agresję może przejawiać jedynie w stosunku do innych zwierząt (no chyba ze grozi mu niebezpieczeństwo). Obecnie nasz domowy pit bull jest psem rodzinnym, wiecznym urwisem, nigdy nie dorastającym dzieckiem, zawsze skory do zabaw. Dobrze usposobiony do dzieci, nie przejmuje się wcale, gdy jego ogon czy łapy zostaną przypadkowo nadepnięte podczas zabawy, a bawić to on się może całymi godzinami. Oddanie człowiekowi jest jedna z głównych cech tej rasy. Mądry właściciel zrobi wszystko, aby rozwijać pozytywne cechy swojego psa. Kiedy już zdecydujemy się na szczenię rasy pit bull musimy pamiętać o wczesnej socjalizacji naszego pupila z innymi psami. Należy jednak wybierać z pośród kompanów do zabawy psy tylko zdrowe psychicznie nie objawiające agresji. Ponieważ gdy nasz piesek zostanie raz zaatakowany może zapamiętać sobie doskonale tą nieprzyjemna sytuację i po jakimś czasie sam będzie atakował. Trzeba unikać także wszelkiego szczucia i podjudzania na inne psy bo to także może zaprocentować agresywnym zachowaniem w przyszłości. American Pit bull jest psem bardzo energicznym wymagającym nieustannego ruchu i zabawy ze swoim przewodnikiem, wiec przed zakupem psa tej rasy koniecznie zastanów się czy na pewno będziesz wstanie sprostać tym wymaganiom!!! Jeżeli zapewnisz swojemu pupilowi dużo ruchu on odwdzięczy się tobie tak jak tylko najlepiej potrafi, a więzi miedzy wami się zacieśnią.
Gwarantuje ze staniecie się para nie do rozdzielenia a twój pit bull skoczy za tobą nawet w ogień!!!
Gwarantuje ze staniecie się para nie do rozdzielenia a twój pit bull skoczy za tobą nawet w ogień!!!
yorki miniaturki
W młodym wieku szczeniaczki Yorkshire Teriera będzie przepełniała ogromna energia, co sprawi, że bardzo szybko będą spalać kalorie. Początkowo najlepszym pomysłem będzie karmienie małych piesków około cztery razy dziennie. Dzięki temu zaspokoisz ich wszystkie żywieniowe potrzeby. Jeśli spróbujesz połączyć wszystkie cztery posiłki w jeden szczeniaki najprawdopodobniej spalą wszystkie kalorie jeszcze przed końcem dnia i pójdą spać głodne lub pochorują się od nadmiaru jedzenia albo zostawią część jedzenia w misce, gdyż będzie to dla nich zbyt duża ilość pokarmu.Jeżeli postanawiasz zmienić psu karmę rób to powoli i stopniowo. Najpierw dodawaj małe ilości nowej karmy do tej starego rodzaju, co jakiś czas je zwiększając, aż do momentu kiedy w misce zostanie już tylko nowy pokarm. Takie postępowanie pozwoli Twojemu psu przystosować się do nowego pokarmu, a także zmniejszy ryzyko różnych dolegliwości żołądkowych u Twojego pieska.Karmiąc szczeniaki małymi porcjami, o stałych porach dnia ustalisz dla nich pewien rytm, który nauczy je, że w momencie kiedy będą robić się głodne niebawem będzie na nie już czekać jedzenie.Psy rasy Yorkshire Terier cieszą się długą żywotnością, dlatego większość z nich przeżyje ponad 7 lat. Istnieją karmy dla psów stworzone specjalnie z myślą o starszych psach i uwzględniające zmiany zapotrzebowania w ich żywieniu. Dorosłe Yorki powinny mieć dietę, która składa się z wyższych węglowodanów, gdyż są one łatwiejsze do trawienia. W każdym z przypadków najlepszym rozwiązaniem będzie zapewne rozmowa z weterynarzem, w celu upewnienia się, że dieta Twojego yorka jest bogata w niezbędne składniki odżywcze jakich potrzebuje Twój starszy pies.Przy podejmowaniu decyzji o wyborze karmy dla Yorkshire Teriera należy zwrócić uwagę na umieszczone na opakowaniu informacje odnośnie wielkości i wieku psa. Niektóre opakowania będą jedynie opisywać karmę jako odpowiednią dla ‘małych’ psów, a inne dla ‘juniorów’.Dieta Yorków powinna być dość łatwa do przestrzegania i ekonomicznie niewymagająca, koniec końców są to małe pieski o stosunkowo niewielkim apetycie. Odżywianie jest bardzo ważną kwestią i każdy właściciel psa powinien być tego świadomy. Nie odrzucaj dawanych Ci rad odnośnie karmienia psa. Dobrze zbilansowana dieta sprawi, że będziesz mieć swojego pupila przy sobie przez bardzo długi czas.
Yorka do strzyżenia należy przygotować, zapomnać go z nożyczkami, pokazać mu, dać powąchać (należy złapać nożyczki za ostrze i dać powąchać pieskowi uchwyty nożyczek), włączyć maszynkę ale nie zbliżać do pieska! Gdy będziemy u fryzjera, należy się spytać czy trzeba koniecznie podcinać włoski na główce, gdyż zbyt długi włos na czole, powoduje łzawienie oczek, zbyt długi włos na uszach, powoduje klapnięcie uszek itd. Jeśli nie jest to konieczne to można jeszcze poczekać.Yorka kąpać trzeba conajmniej raz na 10 dni, używając do tego specjalnych szamponów, które można dostać w sklepie zoologicznym za ok. 20 zł. Przygotowania do kąpieli szczeniaczka są nieco trudniejsze niż przygotowania do kąpieli starszego pieska. Łazienkę najpierw trzeba dobrze nagrzać, aby pieskowi było ciepło. Nalać letniej wody do miski, bądź do zlewu. Wsadzić pieska do zlewu i lekko namoczyć włosy. Nanieść szampon na sierść pieska, lekko wcierając. Spłukać. Postawić pieska na ręcznik i lekko wycieracz, ale nie mocno, gdyż możemy zrobić pieskowi krzywdę. Wysuszyć pieska na najmniejszym stopniu. Unikać główki! Natomiast większego pieska, można kąpać pod prysznicem bądź w wannie. Postępujemy tak samo jak z małym pieskiem, lecz zaraz po kąpieli należy dobrze pieska wyczesać!
Yorka do strzyżenia należy przygotować, zapomnać go z nożyczkami, pokazać mu, dać powąchać (należy złapać nożyczki za ostrze i dać powąchać pieskowi uchwyty nożyczek), włączyć maszynkę ale nie zbliżać do pieska! Gdy będziemy u fryzjera, należy się spytać czy trzeba koniecznie podcinać włoski na główce, gdyż zbyt długi włos na czole, powoduje łzawienie oczek, zbyt długi włos na uszach, powoduje klapnięcie uszek itd. Jeśli nie jest to konieczne to można jeszcze poczekać.Yorka kąpać trzeba conajmniej raz na 10 dni, używając do tego specjalnych szamponów, które można dostać w sklepie zoologicznym za ok. 20 zł. Przygotowania do kąpieli szczeniaczka są nieco trudniejsze niż przygotowania do kąpieli starszego pieska. Łazienkę najpierw trzeba dobrze nagrzać, aby pieskowi było ciepło. Nalać letniej wody do miski, bądź do zlewu. Wsadzić pieska do zlewu i lekko namoczyć włosy. Nanieść szampon na sierść pieska, lekko wcierając. Spłukać. Postawić pieska na ręcznik i lekko wycieracz, ale nie mocno, gdyż możemy zrobić pieskowi krzywdę. Wysuszyć pieska na najmniejszym stopniu. Unikać główki! Natomiast większego pieska, można kąpać pod prysznicem bądź w wannie. Postępujemy tak samo jak z małym pieskiem, lecz zaraz po kąpieli należy dobrze pieska wyczesać!
KRÓLIKI MINIATUROWE
Charakterystyka królika miniaturowego
- Długość ciała: ok. 30 cm.
- Długość uszu: ok. 7 cm.
- Masa ciała: ok. 1200 – 2000 g.
- Umaszczenie (barwa sierści - bardzo zróżnicowana): od białego, poprzez kremowe, brązowe i szare,
do czarnego. Istnieją również osobniki wielobarwne.
- Barwa oczu: najczęściej ciemnobrązowa, u niektórych osobników czerwona.
- Długość życia: ok. 7-8 lat.
- Długość ciąży: 28-31 dni.
- Liczba młodych: zazwyczaj 4-6.
- Dojrzałość płciowa: samce ok. 5 miesięcy, samice ok. 7 miesięcy.
- Sposób odżywiania: roślinożerca.
- Aktywność: dzienny tryb życia.
Króliki miniaturki są niezwykle popularnymi zwierzętami domowymi.
Zapewne przede wszystkim ze względu na stosunkowo niewielkie wymagania
bytowe i pielęgnacyjne, swoją urodę i przyjazne relacje z ludźmi.
Wyżywienie królika miniaturki rasy baran stanowi gotowy pokarm, kupowany w sklepie zoologicznym, siano, zielenina (mniszek lekarski, koper), warzywa i owoce, a także twarde produkty (suchy chleb) służące ścieraniu zębów. Króliki muszą mieć stały dostęp do świeżej wody i najlepiej jeśli będzie to woda mineralna oczywiście niegazowana.Królik jest czystymi zwierzęciem i dobrze radzi sobie z utrzymaniem higieny. Szczególnej uwagi wymagają jednak jego uszy, pazurki, oraz waga. Uszy należy regularnie oglądać i sprawdzać, a w miarę potrzeby przemywać wacikiem nasączonym rumiankiem. Pazurki nie mają szansy na ścieranie się w warunkach domowych dlatego też należy je obcinać zapobiegając ich wrastaniu w łapki. W trosce o prawidłową masę królika miniaturki rasy baran należy zapewnić mu odpowiednio zbilansowany pokarm oraz dużą ilość ruchu. Najlepiej jeśli będzie on spędzać około trzech, czterech godzin poza klatką. Wypuszczając królika trzeba zadbać o jego bezpieczeństwo i w tym celu usunąć z jego zasięgu wszelkie kable i rośliny doniczkowe.Królika miniaturkę rasy baran należy trzymać w klatce o wymiarach 100x50x30 (długość, szerokość, wysokość). Generalnie im większa klatka tym lepsza, bo przecież mały królik jeszcze urośnie i będzie spędzał w niej większość czasu. Dostępne klatki cynkowane są najlepszym wyborem, gdyż zapewniają stały dostęp świeżego powietrza i dobrą wentylację. Miejsce, w którym stanie klatka powinno być spokojne i wolne od dymu papierosowego, nadmiernego nasłonecznienia, a także przeciągów, które będą szkodzić zwierzakowi. Nie mniej ważne jest także poczucie bezpieczeństwa królika, dlatego też przynajmniej dwa boki klatki muszą przylegać do ściany. W klatce powinny znaleźć się kulkowe poidełko o dość dużej pojemności, dwie miseczki na pokarm najlepiej jeśli będą one kamionkowe oraz paśnik na sianko i zielonkę. Dno klatki należy wysypać ściółką, którą może być siano, słoma, lignina lub wiórki. Zabrudzoną ściółkę oraz zalegający pokarm należy wybierać codziennie.
- Długość ciała: ok. 30 cm.
- Długość uszu: ok. 7 cm.
- Masa ciała: ok. 1200 – 2000 g.
- Umaszczenie (barwa sierści - bardzo zróżnicowana): od białego, poprzez kremowe, brązowe i szare,
do czarnego. Istnieją również osobniki wielobarwne.
- Barwa oczu: najczęściej ciemnobrązowa, u niektórych osobników czerwona.
- Długość życia: ok. 7-8 lat.
- Długość ciąży: 28-31 dni.
- Liczba młodych: zazwyczaj 4-6.
- Dojrzałość płciowa: samce ok. 5 miesięcy, samice ok. 7 miesięcy.
- Sposób odżywiania: roślinożerca.
- Aktywność: dzienny tryb życia.
Króliki miniaturki są niezwykle popularnymi zwierzętami domowymi.
Zapewne przede wszystkim ze względu na stosunkowo niewielkie wymagania
bytowe i pielęgnacyjne, swoją urodę i przyjazne relacje z ludźmi.
Wyżywienie królika miniaturki rasy baran stanowi gotowy pokarm, kupowany w sklepie zoologicznym, siano, zielenina (mniszek lekarski, koper), warzywa i owoce, a także twarde produkty (suchy chleb) służące ścieraniu zębów. Króliki muszą mieć stały dostęp do świeżej wody i najlepiej jeśli będzie to woda mineralna oczywiście niegazowana.Królik jest czystymi zwierzęciem i dobrze radzi sobie z utrzymaniem higieny. Szczególnej uwagi wymagają jednak jego uszy, pazurki, oraz waga. Uszy należy regularnie oglądać i sprawdzać, a w miarę potrzeby przemywać wacikiem nasączonym rumiankiem. Pazurki nie mają szansy na ścieranie się w warunkach domowych dlatego też należy je obcinać zapobiegając ich wrastaniu w łapki. W trosce o prawidłową masę królika miniaturki rasy baran należy zapewnić mu odpowiednio zbilansowany pokarm oraz dużą ilość ruchu. Najlepiej jeśli będzie on spędzać około trzech, czterech godzin poza klatką. Wypuszczając królika trzeba zadbać o jego bezpieczeństwo i w tym celu usunąć z jego zasięgu wszelkie kable i rośliny doniczkowe.Królika miniaturkę rasy baran należy trzymać w klatce o wymiarach 100x50x30 (długość, szerokość, wysokość). Generalnie im większa klatka tym lepsza, bo przecież mały królik jeszcze urośnie i będzie spędzał w niej większość czasu. Dostępne klatki cynkowane są najlepszym wyborem, gdyż zapewniają stały dostęp świeżego powietrza i dobrą wentylację. Miejsce, w którym stanie klatka powinno być spokojne i wolne od dymu papierosowego, nadmiernego nasłonecznienia, a także przeciągów, które będą szkodzić zwierzakowi. Nie mniej ważne jest także poczucie bezpieczeństwa królika, dlatego też przynajmniej dwa boki klatki muszą przylegać do ściany. W klatce powinny znaleźć się kulkowe poidełko o dość dużej pojemności, dwie miseczki na pokarm najlepiej jeśli będą one kamionkowe oraz paśnik na sianko i zielonkę. Dno klatki należy wysypać ściółką, którą może być siano, słoma, lignina lub wiórki. Zabrudzoną ściółkę oraz zalegający pokarm należy wybierać codziennie.
Subskrybuj:
Posty (Atom)