Kot Abisyński

Uwielbiają wszelkie zabawy. Tolerują najbardziej niewiarygodne pomysły dzieci - wożenie na ręczniku, noszenie w plecaku, aportowanie małych przedmiotów, gonitwy po schodach. Same przychodzą na kolana i nadstawiają się do głaskania, wręcz proszą, żeby je głaskać. Bardzo szybko uczą się co wolno, czego nie wolno ( niekoniecznie przestrzegają zakazów, ale psocą pod nieobecność właściciela w pomieszczeniu. Chodzą za człowiekiem krok w krok. Są cichutkie, prawie się nie odzywają, a jeśli to bardzo cicho. Wchodzą wszędzie, ale nic nie niszczą, bo są bardzo zwinne i poruszają się z niezwykła gracja. Odkąd mam koty abisyńskie uważam, że jest to najwspanialsza i najpiękniejsza rasa.Ciało kota abisyńskiego jest wydłużone, smukłe i szczupłe. Ogon długi, spiczasto zakończony. Oczy o mogdałowatym kształcie w kolorze: zielonym, bursztynowym lub orzechowym. Kot abisyński znany jest z żywiołowego, aktywnego charakteru. Jest to kot uczuciowy, wymagający dużo troski i uwagi ze strony domowników.Przyjmuje się, że kot abisyński jest jedną z najstarszych ras pochodzących z Abisynii (obecna Etiopia). Do Europy sprowadzony w XIX wieku, prawdopodobnie za sprawą brytyjskich opuszczających teren Etiopii. W Wielkiej Brytanii przezywano je "bunny cat" - kot króliczy, za sprawą ubarwienia przypominającego niektóre odmiany królika.

Kot Bengalski

Kot bengalski jest kotem o długim i muskularnym ciele. Okrywa włosowa krótka, ściśle przylegająca i gładka. Umaszczenie cętkowane w charakterystyczne okrągłe plamki w kolorach: czarnym, sorrel i mink. Koty bengalskie z racji swoejgo pochodzenia są kotami zwinnymi, lubiącymi pływać. Z drugiej jednak strony są wrażliwe i nieufnie podchodzą do nowych osób.Kot bengalski pochodzi z krzyżówki kota domowego z lampartem, stworzonej w celu uzyskania kota domowego o umaszczeniu przypominającym lamparta. Nazwa kota pohchodzi od miejsca, gdzie został znaleziony po raz pierwszy - Zatoki Bengalskiej.Wygląd i budowa ciała:
Kot bengalski, w Europie zwany LEOPARDETĄ jest kotem typu orientalnego o sprężystej sylwetce i wydłużonym ciele. Pod względem budowy jest duży i krzepki. Ma dobrze rozwinięte mięśnie. Tylne kończyny są dłuższe od przednich, o okrągłych łapkach, co sprzyja ruchliwości i możliwości wykonywania długich skoków. Głowa kota bengalskiego nie przypomina już dzikich przodków. Jej kształt podobny jest do głowy kotów abisyńskich. Uszy są dość duże i wysoko osadzone. Futro domowego "lamparta" jest ściśle przylegające do ciała, gęste i jedwabiste. Ma małą ilość podszycia. Futerka młodych kotków mogą wyglądać nieco bardziej pluszowo. W umaszczeniu, niezależnie od koloru zasadniczego futra, znajdujemy nieregularnie rozmieszczone plamki mniej więcej tej samej wielkości, zawsze ułożone poziomo i o kształcie łańcuchów. Na kończynach również są cętki, które w dolnej części łap przechodzą w prążki.Wyróżnia się trzy typy koloru zasadniczego futra: odcienie brązu, kolor biały lub kremowy oraz srebrny. Mówiąc o umaszczeniu nie można tez zapomnieć o wzorze na futrze, który tworzą cętki lub rozetki .

Koty rasy Ragdoll

Koty rasy ragdoll to zwierzęta duże o przepięknych niebieskich oczach z przyjacielskim i bardzo łagodnym charakterem, o wyjątkowym temperamencie oraz bardzo oryginalnym wyglądzie. Zachwycają urodą, wdziękiem i gracją. Są szalenie towarzyskie, inteligentne oraz wykazują bardzo wielkie przywiązanie do swoich opiekunów. Uczestniczą we wszystkich przejawach życia domowego. Nie wykazują żadnych oznak agresji a bardzo chętnie bawią się i nigdy nie używają pazurów podczas zabawy. Nie mają potrzeby wskakiwania na stoły, półki czy szafki ani też wspinania się po firankach czy zasłonach. Są bardzo ciche w zachowaniu i bardzo rzadko można usłyszeć wydawane przez nie dźwięki, a jedwabiste futerko ragdolla jest niepowtarzalne w dotyku. Ragdoll (ang. szmaciana lalka) to rasa kotów zaliczana do kotów półdługowłosych, czyli o włosach średniej długości. Nazwa rasy pochodzi od ich specyficznej cechy – gdy ragdolla weźmie się na ręce, kot odpręża się, a jego mięśnie stają się rozluźnione, zwiotczałe – przypomina wtedy szmacianą lalkę.Historia początku rasy nie jest tak odległa, jak w przypadku innych ras, sięga bowiem lat 60-tych ubiegłego wieku. Powstanie kotów rasy ragdoll jest ściśle związane z nazwiskiem Ann Baker, która poprzez krzyżowanie różnych ras, uzyskała koty, które posiadały niespotykaną i niezwykłą jak dotąd cechę – w chwili podnoszenia zwierzę rozluźniało swoje mięśnie, stając się jakby bezwładne. Na temat tej niezwykłej i osobliwej cechy krążyło wiele niesamowitych opowieści. Jedno jest pewne – rasa kotów ragdoll pochodzi ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i jest jedyną rasą kotów, której nazwa jest zastrzeżona.Ragdoll to prawdziwa kocia arystokracja. Jest niezwykle opanowany, inteligentny, niesamowicie delikatny i umiarkowanie aktywny. Nie jest agresywny, szybko nawiązują przyjaźnie z innymi zwierzętami. Koty te są zwierzętami cichymi, 
a wydawane przez nie dźwięki przypominają „ćwierkanie”.Kocięta ragdolli rodzą się całkowicie białe. Po 10 dniach zaczyna się ujawniać ich późniejsza odmiana barwna 
i rozłożenie koloru.

Odrobaczanie

Odrobaczanie polega na czyszczeniu zwierzęcia z pcheł, kleszczy i innych pasożytów, które mogły go zaatakować. Odrobaczanie to także ochrona wewnętrzna organizmu kota. Zwłaszcza młode koty są narażone na różnorodne infekcje. Dlatego we wczesnym okresie rozwoju powinno się przeprowadzać odrobaczanie co najmniej raz na dwa tygodnie. Koty, które przebywają w domu także wbrew pozorom mogą być narażone na infekcje. Larwy, jaja i inne niebezpieczeństwa człowiek przenosi na przykład na swoich butach. Jeśli kot poliże but to niestety może zostać zarażony. A choroba oznacza cierpienie stworzenia i koszty dodatkowej wizyty u weterynarza dla właściciela. Mocznica to jedna z poważniejszych chorób zwierząt. Zresztą ludzka odmiana tez istnieje. Choroby, na które zapadają koty, to nie tylko mocznica, ale również na przykład katar koci. Pielęgnacja kota, to zagadnienie interesujące wielu hodowców. Niestety szczepienia i odrobaczanie to zabiegi, które trzeba co jakiś czas powtarzać, żeby uniknąć chorób naszego pupila. Cierpi wtedy i zwierzę i właściciel, patrząc jak się męczy. Dlatego pielęgnacja kota jest tak ważna. Poza zabiegami medycznymi pielęgnacja kota to także dbanie o jego wygląd. Jeśli kot mieszka na wsi, to często nie bardzo o niego właściciele dbają. Na wsi kot nie mieszka w domu, tylko często w stodole, albo innym budynku gospodarczym. Jest tu wielkie prawdopodobieństwo, że po myciu kot się ubrudzi na podwórzu, łapiąc myszy na łące itp.Jeśli kot poliże but to niestety może zostać zarażony. A choroba oznacza cierpienie stworzenia i koszty dodatkowej wizyty u weterynarza dla właściciela. Mocznica to jedna z poważniejszych chorób zwierząt. Zresztą ludzka odmiana tez istnieje. Choroby, na które zapadają koty, to nie tylko mocznica, ale również na przykład katar koci. Objawy są dosyć przykre: zapalenie jamy ustnej z krwawieniem dziąseł, zapalenie spojówek, nosa, oskrzeli i płuc.

Jedzenie dla kota

Wybór jedzenia dla kota nigdy nie powinien być wyborem błahym, uczynionym ot tak - bez głębszego zastanowienia się. Jedzenie dla kota ma wpływ na jego rozwój, dlatego powinno być dobrane zgodnie z potrzebami naszego czworonożnego przyjaciela. Jednym z czynników warunkujących wybór karmy jest kastracja. Kastracja (i jej odpowiednik wśród samic kotów - sterylizacja) to zabieg, któremu poddaje się większość domowych kotów. Zamknięcie nasieniowodów ma na celu oczywiście to, żeby koty nie rozmnażały się w znacznej ilości.Kastracja jest operacją bardzo delikatną, nasz kot może się po niej dziwnie zachowywać, a jego organizm może mieć inne potrzeby niż przed zabiegiem. Zwłaszcza potrzeby żywieniowe. Dlatego powstaje specjalne jedzenie dla kota - kastrata. Specjalnie dobrany zestaw składników odżywczych sprzyja prawidłowemu rozwoju kota po zabiegu. Jedzenie dla kota po kastracji często podaje się do końca kociego życia. Dzięki niemu nasze zwierzę mniej choruje. Wybór jedzenia musi być oczywiście przemyślany - kastracja to tylko jeden z czynników warunkujących wybór karmy - mogą być tysiące innych.

OWCZAREK KAUKASKI

OWCZAREK KAUKASKI należy do rodziny psów pasterskich z azjatyckim rodowodem. Wywodzi się od doga tybetańskiego. Jest to jedna z najstarszych ras psów, na kształtowanie której człowiek miał minimalny wpływ. Nazwę swą przyjął od regionu, z którego się wywodzi, gdzie od setek lat bronił stad owiec przed drapieżnikami i złodziejami. Do dzisiaj można go spotkać na Kaukazie w jego tradycyjnej roli. Aby zapobiec zranieniom obcinano mu uszy i zakładano obrożę nabijaną kolcami. Owczarki kaukaskie rozpowszechniły się na rozległym terenie i w zależności od warunków powstały nieco odmienne typy: górski - psy masywne, krępe, często krótkonogie, o długiej sierści i stepowy - psy lżejsze, smuklejsze, na wyższych nogach, krótkowłose.Na swoim terenie jest to nieprzekupny Śmiałek. Na obcym terenie zachowuje się niepewnie, ale nigdy bojaźliwie, zawsze jednak jest gotów do obrony właściciela. Ma bardzo silny instynkt obrony właściciela i wszystkiego, co doń należy. Jest bardzo przywiązany do właściciela i jego rodziny. Potrzebuje z nimi częstego i bliskiego kontaktu. Wobec dzieci jest opiekuńczy. Zdarza się nawet, że kaukaz lepiej wykonuje polecenia dziecka, niż osób dorosłych. Jest to rasa, którs trzeba poznać i zrozumieć, aby stać się przewodnikiem stada, którego pies zaakceptuje i mimo swego samodzielnego i niezależnego charakteru, będzie mu posłuszny.Owczarek kaukaski ma zrównoważony charakter i wybitny popęd do obrony, co czyni z niego niezawodnego stróża i obrońcę. Jest odważny, pewny siebie i opanowany. Trudno jest go wyprowadzić z równowagi, ale jeśli już to nastąpi może być bardzo groźny. Jest samodzielny i pracowity. Choć jest psem niezwykle czynnym, gdy tylko może oszczędza energię - pilnując terenu nie biega wokół, lecz wybiera sobie miejsce, z którego może obserwować cały powierzony mu do obrony obszar. Jest stale w pogotowiu, a szczególnie jest czujny nocą. Jest bardzo nieufny wobec obcych, nie toleruje ich obecności na swoim terenie i bywa niebezpieczny, gdy ktoś próbuje nań wkroczyć. Jest to wyjątkowo solidny pies stróżujący, potrafiący odróżnić prawdziwe zagrożenie od błahej przeszkody. Nie jest hałasliwy, szczeka gdy chce zasygnalizować obecność obcego. W razie rzeczywistego zagrożenia błyskawicznie atakuje w ciszy, bez ostrzeżenia (ostrzega w sposób zauważalny tylko dla właściciela dobrze znającego swego psa - np. napięcie mięśni, nastroszenie sierści, ledwo słyszalne warknięcie). W ataku jest nieustraszony i nieustępliwy.PIELĘGNACJA

Nie jest pracochłonna, ani czasochłonna. Poza okresem linienia kaukaza wystarczy czesać raz na tydzień. W okresie linienia trzeba go wyczesywać metalowym grzebieniem codziennie. W razie potrzeby (jeśli nie ma możliwości kąpieli w rzece czy jeziorze) kąpiemy psa w wannie 2-3 razy do roku. Słupkujemy psa prysznicem letnią wodą, namydlamy delikatnym szamponem i dobrze słupkujemy prysznicem. Należy pamiętać, aby myć tylko zewnętrzną warstwę sierści, tak aby szampon nie dotarł do skóry psa. Wycieramy psa dobrze ręcznikiem i pozwalamy mu wyschnąć w temperaturze pokojowej lub jeśli to możliwe i jest lato na wolnym powietrzu. Oczy dobrze jest co 14 dni przemyć wodą mineralną górską niegazowaną, a w razie wycieku z oczu - 2 razy dziennie. Przy czesaniu trzeba skontrolować uszy i jeśli są brudne delikatnie przeczyścić. Owczarek kaukaski nie wymaga specjalnego przygotowania do wystaw.

FRETKI

Fretkę można trzymać luzem w jednym pokoju lub całym mieszkaniu lub w klatce. Jeśli fretka ma spędzać większość dnia w klatce należy zapewnić jej możliwie jak najwięcej przestrzeni i zabawek. Zazwyczaj fretki obecność w klatce przesypiają. Im więcej luzu zapewnimy zwierzęciu tym lepiej.Żywienie fretki powinno być urozmaicone, fretki do pierwszego roku życia chętniej próbują nowe pokarmy, starsze mają często ukształtowany gust oraz liczne przyzwyczajenia, stąd cięzko jest je przekonać do innego pokarmu.Sucha karma - jest często podstawowym pokarmem fretki, powinna być zawsze dostępna (w żywieniu fretek należy uwzględnić iż posiadają krótki przewód pokarmowy i szybki pasaż treści pokarmowej (ok. 3h), stąd muszą jeść dość często.Wśród składników w pierwszej kolejności powinny być produkty pochodzenia zwierzęcego.Mięso - fretka jest zwierzęciem mięsożernym, dlatego surowe mięso jest ważnym elementem diety. Nie wolno fretkom podawać wieprzowiny, ani żadnych przetworów mięsnych (szynki, pasztetu, kotletów itd.). Podając mięso trzeba mieć zwierzaka pod kontrolą - często próbują one schować jedzenie w różnych skrytkach, co może się skończyć poważnym zatruciem (i oczywiście nieprzyjemnym zapachem).Istnieją w sprzedaży karmy przystosowane specjalnie dla fretek. Dobrze nadają się także karmy dla kociąt (np. firmy purina pro plan, royal, bosh).
Warto kupować kilka różnych karm i mieszać je ze sobą.Poświęcają nawet 75% doby na sen. Za to jeśli nie śpią są bardzo aktywne. Zwykle po ok. 2h zabawy robią sobie przerwę na drzemkę. Choć początkowo może wydawać się to trudne - dają się one przestawić na tryb życia właściciela. Wówczas grzecznie przesypiają noc (z krótką przerwą na jedzenie i wizytę w kuwecie), oraz większość dnia gdy jesteśmy poza domem.Kuweta - fretki są czystymi zwierzętami, dlatego zwykle same wybierają sobie kilka miejsc pełniących rolę toalety. Te miejsca najlepiej nadają się na postawienie kuwety. Warto mieć kuwetę także poza klatką, gdyż zajęta zabawą fretka nie zawsze będzie chciała wracać do klatki. Kuwetę wypełniamy kocim żwirkiem, sprzątamy ją przynajmniej raz dziennie, a raz w tygodniu należy wymienić cały żwirek i umyć kuwetę.Klatka - miskę/poidło należy myć codziennie, szmatki, w których śpi fretka pierzemy wedle uznania (zwykle co 2 tygodnie).Obcinanie pazurków - zazwyczaj należy to wykonywać co 7 - 10 dni. Osoby zainteresowane zapraszam do zapoznania się z artykułem.
Czesanie - jest potrzebne tylko w okresie linienia i pozwala na szybsze pozbycie się starego futerka,Kąpiel - fretkę kąpiemy tylko, gdy jest już taka konieczność

KANARKI

Wszystkie znane w hodowli rasy kanarków pochodzą od żyjącego do dziś na wolności kanarka dzikiego (Serinus canaria). Zamieszkuje on Wyspy Kanaryjskie. Jest mniejszy od kanarka domowego i nie tak barwny. Zielonożółte upierzenie z czarno-szarym rysunkiem znakomicie maskuje ptaka w krzewach, trawach i na drzewach, gdzie najchętniej przebywa. Gdy na Wyspach Kanaryjskich, znacznie wcześniej niż u nas, rozpoczyna się wiosna, samce kanarków wyznaczają swe rewiry. W tym celu, jak wszystkie ptaki śpiewające, posługują się głosem. Śpiew kanarka dzikiego nie ma tak wielu tonów i strofek jak śpiew kanarka domowego. lecz brzmi bardzo podobnie. Te małe, 12-13centymetrowe dzikie kanarki, wraz z naszymi słowikami, zaliczają się do najzdolniejszych śpiewaków na świecie.Kanaryjski kanarek występuje przede wszystkim na wyspach Teneryfie i Grań Canarii. Jest też spotykany na Ferro, Gomerze i Palmie. Pagórkowate, zakrzewione, porośnięte łąkami tereny tych wysp tworzą idealne dla niego środowisko. W miesiącach bogatych w ziarna kanarki zlatują licznymi stadami (tak jak nasze wróble czy dzwońce) na łąki, krzewy i plantacje owoców.Odmiana kanarków śpiewających wywodzi się z linii kanarków harceńskich. Samce tej rasy charakteryzują się melodyjnym i czystym śpiewem, który przechodzi z jednej tonacji na następną. Śpiew składa się z 4 tonacji zwanych turami.Obecnie znamy ponad 100 odmian barwnych kanarków. Oczywiście również one potrafią śpiewać, lecz większą wagę przywiązuje się w ich wypadku do koloru upierzenia. Kanarki barwne mogą być białe, żółte, zielone, czerwone lub mozaikowe. Bywają odmiany o barwach łagodnych - pastelowych lub też bardzo intensywnych.Klatka pary kanarków powinna mieć przynajmniej wymiary: 80 x 60 x 40 cm. Kanarki budują gniazda otwarte, tzn. nie ukryte w budce. Podstawą gniazda może być koszyczek z wikliny lub drutu albo też płaska skrzyneczka z drewna lub plastyku. Można ją zawiesić na zewnątrz lub wewnątrz klatki. Im wyżej będzie usytuowana, tym szybciej zostanie zaakceptowana przez samiczkę.Okres lęgowy przypada u kanarków na luty lub marzec, kiedy to samiec zaczyna śpiewać. Wcześniej nie należy dopuszczać do zakładania gniazda. Materiałem budowlanym może być szarpią, siano, sierść czy włókna sizalowe.Podczas gdy samica buduje i przygotowuje gniazdo, samiec wspierają swym radosnym śpiewem. Zdarzają się jednak wyjątkowo natarczywe samce, które nie dają spokoju partnerce, a narzucając się wbrew jej woli, mogą ją nawet zranić. Takiego niecierpliwego samczyka należy przenieść do drugiej klatki, w której pozostanie aż do momentu ukończenia przez samiczkę budowy gniazda.W porównaniu z innymi zwierzętami domowymi kanarek jest mało kłopotliwym domownikiem. Nie przeszkadza sąsiadom, gdyż nie jest głośny, nie podlega obowiązkowi rejestrowania, a tym samym nie wymaga ponoszenia jakichkolwiek opłat. Jego pielęgnacja jest łatwa , a żywienie - proste. Ponadto rzadko choruje. Jedynym słowem jest idealnym współlokatorem, jeśli tylko zapewnimy mu minimum, którego potrzebuje.Kanarek, podobnie jak jakiekolwiek zwierzę, nie nadaje się na prezent niespodziankę. Można go podarować tylko takiej osobie, o której wiemy, że marzy ,o kanarku i ma odpowiednie warunki, żeby go hodować. Nie zapomnijmy też o tym, że kanarki żyją dość długo – rekord długości życia tych ptaków to 20 lat. Średnia ich wieku – choć znacznie krótsza – wynosi 10 lat. Powinniśmy więc liczyć się z tym, że będziemy musieli zajmować się naszym ptasim podopiecznym przez co najmniej 10 lat.Samczyk przebywający z partnerką śpiewa jedynie w okresie zalotów, natomiast bez niej popisuje się swym głosem przez cały rok. Para kanarków jednak zapewni nam więcej ciekawych obserwacji niż pojedynczy ptak, a poza tym - co tu dużo mówić - lepiej kanarkowi w towarzystwie niż w samotności. Musimy tylko zdawać sobie sprawę, że oswoić łatwiej jest pojedynczego kanarka. Jest on bardziej komunikatywny od przebywającego w parze, który zawsze przedkłada kontakt ze swoją ptasią partnerką nad towarzystwo człowieka

Chomik

Chomik europejski żywi się głównie pokarmem roślinnym (liśćmi, korzeniami) – ziarnami, koniczyną, różnymi bulwami i cebulkami, roślinami strączkowymi, ziemniakami, kukurydzą i burakami. Korzysta także z pokarmu zwierzęcego, na przykład owadów w różnych stadiach rozwoju, ślimaków, dżdżownic, żab i jaszczurek, niektórych mniejszych gryzoni. Możliwe jest także, że chomik europejski zje pisklęta ptaków gniazdujących na ziemi.Chomik europejski jest jedynym gatunkiem wśród chomików dużych. Jest to największy gatunek chomika. Występuje tylko w naturze, nie jest hodowany w niewoli. Jest często uważany za szkodnika pól uprawnych, ponieważ zasiedla nieużytki i pola uprawne, ogrody i przydroża, a także spichlerze i magazyny. Nie zasiedla on miejsc, w których występuje wysoki poziom wód gruntowych. Ulubionym rodzajem gleb jest podłoże lessowe, lessopodone oraz gleby bielicowe (powstałe na piaskach gliniastych i słabogliniastych oraz glinach zwałowych). Chomik europejski przywędrował ze stepów Azji, wraz z rozkwitem rolnictwa. Spotykany jest obecnie w Belgii, środkowej i wschodniej Europie, w Rosji i północnozachodnich Chinach. W pobliżu ujścia rzeki Neckar do Renu (zachodnie Niemcy) archeolodzy wykopali kości chomika europejskiego mające 2000 lat. Występuje on również w Polsce. Można go spotkać w środkowym i południowym regionie kraju, poniżej 400 m nad poziomem morzaOsiąga on wielkość od 20 do 34 cm. Jego bezwłosy ogon jest również dosyć długi (4-6 cm). Samce osiągają wielkość świnki morskiej, samice są nieco mniejsze. Chomik europejski waży od 200 do 670 gramów. Ubarwienie jest różnorodne, najczęściej spotykaną formą jest futro żółto-brązowe na grzbiecie i ciemne, lub prawie czarne na brzuchu. Koniec nosa i łapy są białe, natomiast za uszami i po bokach posiada żółte plamki. Okolice pyska oraz oczu mają zabarwienie czerwonobrązowe. W naturze występuje również odmiana jednolicie czarna, będąca wynikiem mutacji, tzw. forma melanistyczna, a także odmiana bardzo jasna.Dla ochrony chomika edukacja ekologiczna jest bardzo istotna, bowiem rolnicy są przekonani o szkodliwości tego gatunku i wciąż go zwalczają. Działania edukacyjne prowadzone przez Ziomek i Banaszek na stanowiskach badań odniosły pozytywne rezultaty; wielu rolników przychylniej zaczęło traktować chomiki występujące na ich polach, gdy dowiadywali się, że jest to gatunek zagrożony wyginięciem i podlegający ochronie.Chomik do lat 70-tych XX wieku występował na terenie centralnej i wschodniej Polski. Stanisław Surdacki, który prowadził badania w latach 1953-1970, stwierdził obecność tego gryzonia na 1176 stanowiskach, najwięcej w południowo-wschodniej części kraju. Badania dr Ziomek i dr Banaszek przeprowadzone po 2000 roku pokazały, że obszar występowania chomika w naszym kraju zmniejszył się o 75 proc.

Seter szkocki (Gordon)

Długość życia: 10-14 lat
Pies wzrost: ok.66cm, w praktyce 61-69cm
Pies waga: ok. 29,5 kg
Suka wzrost: ok.62cm, w praktyce 58-66cm
Suka waga: ok. 25,5 kg
Gordon jako pies użytkowy
Gordon to doskonały pies myśliwski. Spośród wszystkich wyżłów brytyjskich jest najbardziej wszechstronny. W chodach jest nieco wolniejszy od pozostałych seterów, ale za to niezwykle dokładny. Pracuje nie tylko górnym, ale również półgórnym i dolnym wiatrem. Wystawia w pozycji stojącej, warując lub w półprzysiadzie. Ma twardą stójkę oraz pewny wiatr - w zasadzie nie zdarzają mu się puste stójki. Lubi pracę w lesie, jest doskonałym tropowcem. Potrafi pracować w trudnym terenie, w lesie nie traci kontaktu z przewodnikiem i doskonale zachowuje się w czasie podchodu. Sprawdza się w pracy w wodzie, bardzo dobrze uczy się aportowania.
Gordon urzeka swoim wyglądem. Jest psem pięknym i eleganckim. Powinien być stylowy, o rasowej sylwetce i budowie galopena. Harmonijnie zbudowany i proporcjonalny. Ma bardzo charakterystyczną głowę – dość ciężką, pięknie wymodelowaną o inteligentnym wyrazie. Zwraca uwagę lśniąco czarnym umaszczeniem z kasztanowym podpalaniem. Długi włos tworzy efektowne frędzle na uszach, piersi, brzuchu i tylnej stronie nóg, a na ogonie pióro.
Seter szkocki bywa nieufny wobec nieznanych osób. Zdarza się, że szczeka pod bramą na obcych, a jego gabaryty i czarny kolor mogą budzić respekt. Ale nie należy od niego oczekiwać, że będzie psem stróżującym, gdyż kłóci się to z jego charakterem. Jest psem inteligentnym, pojętnym. To doskonały obserwator, szybko się uczy i potrafi wykorzystać nasze słabości i niekonsekwencję. Dlatego dobrze od początku przestrzegać zasad, które mają obowiązywać w naszym domu, żeby później, na przykład, nie walczyć z psem o poduszkę.
W domu to zwykle cichy i spokojny towarzysz. Jeśli zdarzy się, że z jakichś powodów przez kilka dni nie będziemy mogli zapewnić psu odpowiedniej ilości ruchu, to nie powinno to spowodować, że stanie się nieznośny.
Oczywiście, trzeba liczyć się z tym, że młodego gordona (jak każdego szczeniaka) będzie roznosiła energia i będzie psocił (będzie polował na buty, obgryzał meble, „przeczyta” kilka książek, przekopie ogródek).
Pies tej rasy potrzebuje codziennych spacerów niezależnie od pogody. Najszczęśliwszy jest, gdy w towarzystwie właściciela może przemierzać łąki i pola „łapiąc w nos zapachy”.
Nie wolno jednak zapominać, że jest to rasa myśliwska. Nawet najlepiej wyszkolonego psa może ponieść pasja i może przestać reagować na komendy. Trzeba liczyć się z tym, że może pobiec za zającem albo sarną w stronę ruchliwej ulicy lub wyładować swoją pasję na ptactwie domowym sąsiadów albo na parkowych łabędziach.Stworzony jako pies myśliwski, dziś jest przede wszystkim wspaniałym psem rodzinnym, wnoszącym wiele radości w życie każdego domownika. Będzie idealnym towarzyszem dla ludzi lubiących spędzać czas na łonie natury. Swoim oddaniem skutecznie odgoni samotność. Sprawdzi się zarówno jako kompan szaleństw dla starszych dzieci, jak i cierpliwa przytulanka dla tych młodszych. Gordon to wyjątkowy przyjaciel, który spojrzeniem pełnym wierności zagląda prosto w serce.

Seter irlandzki

Seter irlandzki potrzebuje bardzo dużo ruchu i ćwiczeń, jeśli chcemy w nim mieć miłego towarzysza. Brak wybiegania powoduje, że nieraz trudno zapanować nad jego temperamentem, gdyż jest to pies bardzo żywy, energiczny, ale również nieprzeciętnie inteligentny, co ułatwia wielce jego ułożenie. Poza tym, seter irlandzki jest oddany, łagodny i szczery, nawet wylewny. Słynie też z zamiłowania do błazeństw i swawoli. Mniejszą chwałę przynoszą mu złodziejskie inklinacje: potrafi po mistrzowsku buchnąć różne drobiazgi, po czym przynieść je dumnie do swego pana.Seter irlandzki jest lżejszy i smuklejszy od pozostałych seterów. Decydują o tym długie kończyny oraz silna, harmonijna i stylowa budowa ciała. Głowa jest smukła i długa, kufa (morda) dobrze wymodelowana, niespiczasta, oczy są szeroko rozstawione i w kształcie migdału. Gładka i jedwabista szata jest krótka na głowie, przedniej stronie kończyn i końcach uszu, natomiast na tylnej stronie kończyn, brzuchu, ogonie oraz między palcami włos jest średniej długości i występują obfite pióra. Seter irlandzki, pomimo długiego tułowia, jest silny i niezwykle wytrzymały, co w połączeniu z jego szybkością czyni zen rasę dobrze nadającą się do pracy myśliwskiej.W Irlandii rasę wysoko ceniono jako psa myśliwskiego i płochacza. Pod koniec XIX wieku jej łowieckie umiejętności zyskały znaczne grono zwolenników również poza granicami ojczyzny. I choć coraz więcej myśliwych polowało z „irlandem", miał on reputację psa „nierównego" w polu. Opinia ta była krzywdząca, a wzięła się stąd, iż wielu łowców nie zdawało sobie sprawy, że seter irlandzki wymaga dłuższej tresury i bardziej doświadczonego przewodnika niż większość płochaczy. Zła sława jednak pozostała i dzisiaj seter irlandzki jest używany jako pies myśliwski jedynie do polowań na ptactwo.Specjalne wymagania dla tej rasy:
Przy wyborze psa zwracać uwagę nie tylko na wygląd, ale również charakter. Wymagają konsekwentnego prowadzenia od szczenięcia, łatwo zapamiętują każdy brak konsekwencji ze strony właściciela i wykorzystują to. Suki są bardziej krnąbrne i trudniejsze w prowadzeniu niż psy, natomiast psy w pewnym wieku przejawiają skłonność do dominacji. Suki mają krótszy włos, przez co pielęgnowanie go jest łatwiejsze. Zabiegi trymowania można wykonywać w domu.Bardzo inteligentny, szybko się uczy i długo pamięta.

PSY KTÓRE LECZĄ

Dogoterapia (Kynoterapia) – jest jedną z form zooterapi, wykorzystującą odpowiednio przeszkolone psy. Pierwszym psychiatrą, który zainteresował się terapią z udziałem psów, był amerykański lekarz Boris Levinson. Do zajęcia się tą formą terapii skłonił go przypadek. Psychiatra zaobserwował, że jego pies Jingles ma świetny wpływ na jednego z pacjentów – małego chłopca, któremu inni lekarze nie dawali szans na wyzdrowienie. Jingles uratował chłopca przed izolacją w zakładzie zamkniętym, a Levinson w 1964 roku rozpoczął badania nad terapią z wykorzystaniem psów.Dzieci z porażeniem mózgowym grają również z psami w piłkę – choć normalnie w domu chwytają przedmiot z najwyższym trudem, kiedy trzeba piłkę rzucić psu, idzie to o wiele łatwiej.Dzieci przywiązują się do psów o określonych cechach charakteru. Lękliwe maluchy wolą spokojniejsze i łagodniejsze psy o wielkiej cierpliwości np. labradory. Dzieci ruchliwe i dynamiczne wolą psy rasy golden – żywiołowe i wesołe.Sympatię w maluchach potrafi obudzić także kolor sierści zwierzęcia. Czarne psy nie zawsze budzą dobre skojarzenia, są jednak dzieci, które chcą bawić się wyłącznie z nimi.

PUDEL

Pudel jest to jedna z najstarszych istniejących obecnie ras. Nawet jeden z francuskich rysowników namalował Pudla już w raju. Pudel był znany jako pies zarówno władców jak i biedaków. Biegał on po wielu królewskich komnatach. Szczególnie modny stał się w XIX wieku. W okresie międzywojennym był bardzo popularny. Obecnie powoli traci on swoją popularność na rzecz nowych ras, jednak wciąż ma grupę swych wielbicieli, którzy dbają o rozwój tej rasy. Jest to chyba jedna z najbardziej niedocenionych ras. Bardzo często jest on postrzegany jedynie przez pryzmat swojego charakterystycznego, śmiesznego obcięcia. Wbrew pozorom jest to jeden z najinteligentniejszych psów, jakie istnieją. Rasa ta pojawiła się już setki lat temu. Niektórzy twierdzą, iż istniała od początku świata. Słowo pudel oznacza kałużę. Nie od zawsze był to pies salonowy. Został tak nazwany ponieważ idealnie spisywał się podczas polowań na dzikie ptactwo, nie zważając na pogodę. Zarówno suchy jak i mokry ląd nie był dla niego problemem. Jednak od dawien był on ulubieńcem bogatej warstwy społecznej. W Polsce również miał swojego królewskiego właściciela, którym był Zygmunt Stary.Warto zaznaczyć, że podobnie jak u innych ras, należy szczególnie dbać o higienę jamy ustnej by zapowiedz osadzaniu się kamienia nazębnego, a co za tym idzie nieprzyjemnej woni z pyska. Rasa ta została podzielona na kilka odmian. Są to: pudel duży, średni, miniaturowy oraz toy. Odmiany te różnią się od siebie jedynie wyglądem. Wszystkie natomiast mają bardzo podobne cechy charakteru. Zauważalne są jedynie niewielkie różnice pomiędzy nimi. Pomimo tego, że Pudel kojarzy nam się głównie z białym psem, ich umaszczenie jest bardziej zróżnicowane. Otóż możemy spotkać Pudle białe, morelowe, srebrne, brązowe oraz czarne. Od niedawna spotykane są również Pudle czerwone. Jest to pies, który przez całe swoje życie będzie idealnym towarzyszem i członkiem rodziny. Na pewno nie da o sobie zapomnieć i nawet w najmniej spodziewanych momentach będzie potrafił nas rozbawić. Pies ten będzie idealny dla rodzin z dziećmi, ale również dla osób samotnych. Miejmy na uwadze, że psy te uwielbiają pieszczoty i czas spędzony z człowiekiem. Jeżeli jesteśmy skłonni ofiarować psu cząstkę siebie Pudel będzie dla nas idealnym wyborem i kompanem przez całe swoje psie życie.

PIESKI DOMOWE -RASY

- Australian Silky Terrier
- Shih Tzu
- Lhasa Apso
- Czin Japoński
- Pekińczyk
- Jamnik
- Beagle
- Buldog Francuski
- Boston Terrier
- Buldog Angielski
- Norwich Terrier
- Jack Russel Terrier
- Person Russel Terrier
- Rat Terrier
- Terrier Walijski
- Szpic Miniatuorwy
- Chihuahua
- Toy Fox Terrier
- Pinczer Małpi
- Podengo Portugalski Miniaturowy
- Gryfonik Brukselski
- Gryfonik Belgijski
- Brabantczyk
- Welsh Corgi Pebroke
- Welsh Corgi Cardigan
- Lancashire Heeler
- Terrier Japoński
- Sealyham Terrier
- Lucas Terrier
- Terrier Czeski
- Pies Gotów
- Shipperke
- Szpic Średni
- Szpic Mały
- Szpic Japoński
- Volpino Italiano
- Powder Puff
- Nagi Pies Peruwiański
- Cinese Crested Dog
- Petit Basset Griffon Vendeen
- Grand Basset Griffon Vendeen
- Duńsko Szwedzki Pies Wiejski
- Owczarek Szetlandzki
- Lakeland Terrier
- Terrier Westfalski
- Fell Terrier
- Pudel Toy
- Charcik Włoski
- Pudel Miniaturowy
- Alpejski Gończy Krótkonożny
- Drever
- Westfalski Gończy Krótkonożny
- Walderdrackel
- Cocker Spaniel Amerykański
- Lundehund
Terrier Brazylijski
- Shiba Inu
- Płochacz Holenderski
- Field Spaniel
- Sussex Spaniel
- Clumber Spaniel
- Niemiecki Terrier Myśliwski
- Amstaff
- Pit Bull
- Terrier Tybetański
- Bedlington Terrier
- Manchester Terrier
- Hollandse Smoushond
- Cocker Spaniel Angielski
- Norbottenspets

- Mudi
- Owczarek Chorwacki
- Polski Owczarek Nizinny
- Schapendoes
- Epagnuel Breton
- Szpic Fiński
- Sznaucer Średni
- Pinczer Średni
- Cur
- Feist
- Springer Spaniel
- Springer Spaniel Walijski
- Retriever Z Nowej Szkocji
- Shar Pei
- Australijski Pies Pasterski
- Stumpy Tail Cattle Dog
- German Collie
- Kelpie
- Shikoku Inu
- Barbado Da Terceira
- Sapsaree
- Brandlbracke
- Gończy Tyrolski
- Gończy Styryjski Szorstkowłosy
- Posokowiec Bawarski
- Gończy Smalandzki
- Gończy Słowacki
- Gończy Berneński Krótkonożny
- Gończy Szwajcarski Krótkonożny
- Gończy Z Jury Krótkonożny
- Gończy Lucerneński Krótkonożny

MAŁE PIESKI DOMOWE-Papillony

To wesołe, radosne małe pieski, wyjątkowo inteligentne i pewne w swoim własnym mniemaniu, że w rzeczywistości są dużymi psami w małym ciele. Ich żywiołowy, kontaktowy temperament nie powinien mieć śladu agresywności. Uwielbiają długie spacery ze swoim panem, ale również są całkowicie ukontentowane mogąc zwinąć się w kłębek przed kominkiem, lub nawet bardziej prawdopodobnie na swoim ulubionym fotelu. Papillony mają włos, nie sierść, który jest sprężysty, o jedwabistej strukturze, nieprzyjmujący brudu, a resztki traw opadają przy muśnięciu szczotką. Niemniej jednak Papillony uwielbiają być czyste. Nie posiadają podszerstka, który liniały by dwa razy do roku jak u większości innych ras. Ze swoimi wielkimi nietypowymi uszami, merdającym pióropuszowym ogonem, spływającą jedwabistą sierścią, Papillon jest po prostu gwiazdą. Ma to coś, co zostało nazwane „ rozsądne piękno”, ponieważ jego właściciel nie musi zostać niewolnikiem szczotki, aby zachować piękno Papillona. Ponadto rasa ta nie ma „psiego” zapachu i nie powoduje alergii u osób uczulonych na psią sierść. Papillony są aktywne, radosne, i w większości nie ujadają nerwowo. Oczywiście zaalarmują, gdy ktoś jest przy drzwiach, lecz szybko milkną, gdy gościa wpuścimy do domu. Większość papillonów pozostaje radosna, uwielbiająca zabawy przez większość swojego życia. Podróżują bez problemowo (choroba lokomocyjna to rzadkość) i uwielbiają zwracać na siebie uwagę gdziekolwiek się pojawią. Papillon to mały piesek, o delikatnych kostkach, na którego trzeba uważać w szczególności przy małych dzieciach i innych dużych pasch i nie dla tego, że mógłby się bać, lecz w zabawie nie uważając mógłby się zdarzyć wypadek. Papillony to raczej zdrowa rasa, choć pojawiają się przypadki Patella Luxation, a ostatnio P R A, które niemniej jednak są systematycznie eliminowane przez hodowców. Często się mówi, że Papillon to wielki pies w małym ciele. Mogą robić praktycznie wszystko, co większe psy, tylko mniejszym nakładem pracy, utrzymania i potrzeby miejsca.
Prawdę mówiąc unikalne piękno, Papillona idzie znacznie dalej jak tylko jego wspaniałe uszy.

PAZURKI KOTKA

Koty pielęgnują swoje pazury samodzielnie, ścierając je podczas codziennych czynności (chodzenia, biegania, wspinania się, polowania i zabawy), a także drapiąc korę drzew, kocie drapaki, drzwi szaf lub dywany. Zwierzęta te rzadko potrzebują pomocy opiekuna przy pielęgnacji pazurów. Wymagają jej jedynie osobniki chore, stare lub mało ruchliwe. Wówczas można dopomóc kotu przycinając cierpliwie i ostrożnie pazurki specjalnymi małymi cążkami, uważając, aby nie uszkodzić miazgi twórczej (różowej tkanki wewnątrz pazura, dobrze ukrwionej i unaczynionej). Jej zranienie powoduje ból i obfite krwawienie. Jeżeli nie czujemy się na siłach, aby podołać temu zadaniu lub nasz kot jest niespokojny, pozostawmy obcinanie pazurów weterynarzowi.Kocie pazury są tworami naskórka chroniącymi końce palców. Umieszczone w nich więzadła umożliwiają ich wysuwanie i chowanie. Zbudowane są z części naskórkowej (zewnętrznej, twardej) i skórnej (wewnętrznej, miękkiej).

JASZCZURKI DOMOWE-GEKONY

Gekony należące do rodziny Gekkonidae zaskakują swoim zachowaniem i obyczajami. Jest ich około 740 gatunków. Są to zwierzęta bardzo zróżnicowane pod względem ubarwienia. Z reguły gatunki dzienne charakteryzują się kolorowym deseniem, natomiast gatunki aktywne od zmierzchu do świtu są najczęściej szare. Barwa gekonów jest w dużej mierze uzależniona od podłoża i środowiska, które je bezpośrednio otacza.Stanowią jedną z większych rodzin gadów. Ich różnorodność jest zaskakująca. Mimo niezbyt dużych rozmiarów ciała, potrafiły świetnie przystosować się do życia w najbardziej ekstremalnych warunkach. Występują na całej kuli ziemskiej za wyjątkiem Antarktydy i terenów objętych klimatem arktycznym. Niestety Europa może poszczycić się zaledwie ich kilkoma gatunkami.
Mówiąc o gekonach, nie wypada nie wspomnieć o ich ogonie. Niekiedy podczas walki samców lub innego zagrożenia dochodzi do tzw. odrzucenie ogona. I choć z czasem ogon odrasta (trwa to kilka miesięcy), nigdy nie jest już tak okazały jak jego poprzednik. Nowy ogon jest grubszy i nie tak kolorowy. Dlatego pamiętajmy, aby nigdy nie łapać gekonów za tę część ciała.
Jak powszechnie wiadomo gekony posiadają zdolność wspinania się po nawet bardzo gładkich powierzchniach, takich jak na przykład szkło lub sufit. Czasami obserwując takiego osobnika przyklejonego do szyby, naszą uwagę zwraca podeszwa jego stóp. To ona kryje całą tajemnicę. Widzimy spodnią powierzchnię palców pokrytą szerokimi blaszkami. Są to tak zwane lamellae. Blaszki te pokryte są drobnymi szczecinkami. W trakcie wspinaczki rozszerzone koniuszki szczecinek wchodzą w bardzo ścisły kontakt z powierzchnią. Co prawda siła działania jednej szczecinki jest niewielka, ale przeszło milion szczecinek na jednej kończynie to już imponująca siła przylegania. To naprawdę niesamowite zjawisko! Ta niezwykła umiejętność wspinania się umożliwiła gekonom utworzenie siedlisk nadrzewnych i skalnych. Gdyby posiadały tylko pazurki, ich występowanie byłoby znacznie bardziej ograniczone.

Kot Maine Coon

Kot Maine Coon charakter to zwierze dość tajemnicze, jeśli idzie o jego pochodzenie. Najbardziej rozpowszechniona z tez głosi, że rasa ta powstała w wyniku skrzyżowania kota domowego z rysiem oraz szopem praczem.Pewne jest jedno – nie istnieje taka druga rasa kotów w galaktyce.Kolejną charakterystyczną właściwość tej rasy stanowi wspaniałe futro,niezwykle przyjazny charakter, z tego powodu bez problemu można je pozostawić z dziećmi.Duża głowa o sporych uszach zakończonych pędzelkami. Kości policzkowe mocno wystające tworzące tzw. pinch, nos załamany, co widać z profilu.Oczy szeroko rozstawione, lekko owalne, ale nie migdałowate. Okrągłe, gdy kot szeroko je otwiera. Miękkie, gęste, lejące się futro dobre na każdą pogodę1. Sierść krótsza na głowie, łopatkach i przednich łapach, dłuższa na tylnych nogach i podbrzuszu. Na tylnych nogach portki z sierści. Idący kot maine coon ma poziomy grzbiet, cały kot robi wrażenie "prostokąta". Koty maine coon nie potrafią miauczeć, wydawane przez nie dźwięki można raczej nazwać gruchaniem. Koty maine coon lubią towarzystwo człowieka i upierają się przy towarzyszeniu mu we wszelkich czynnościach. Nie powinny zostawać na cały dzień w domu, zwłaszcza gdy maine coon nie ma innego kota lub psa do towarzystwa. Wystarczy przeczesać futro 1-2 razy w tygodniu odpowiednim grzebieniem z obrotowymi lub szeroko rozstawionymi zębami.

RYBKI AKWARIOWE

Podstawą opieki nad rybkami jest zapewnienie im warunków jak najbardziej zbliżonych do naturalnych, a więc odpowiedniej temperatury i ph wody, wystroju akwarium, czyli kryjówek, właściwego zagęszczenia roślin i odpowiednich współmieszkańców zbiornika. Rybki karmimy kilka razy dziennie, specjalnie przeznaczonym dla danego gatunku pokarmem. Zacznijmy od naprawdę niewielkiej ilości pokarmu, by zobaczyć czy rybki zjedzą wszystko w krótkim czasie. Pozostawione resztki pożywienia sprzyjają rozwojowi bakterii i chorób. Nie przekarmianie ryb jest bardzo istotnym elementem profilaktyki chorób.
Chcąc rozmnażać posiadane ryby zapoznajemy się z informacjami na temat hodowanego przez nas gatunku. Sposobów rozmnażania jest u ryb wiele, część z nich jest jajorodna (składa ikrę, z której po jakimś czasie wykluwają się młode rybki), część jest żyworodna (rybki wykluwają się jeszcze w brzuchu samicy). Dla początkujących akwarystów najłatwiejsze w hodowli będą gatunki żyworodne. By rozmnażanie ryb było w ogóle możliwe, musimy być pewni, że posiadamy samca i samicę tego samego gatunku, oboje dojrzałe płciowo, że ryby są prawidłowo odżywione i mają właściwe warunki środowiskowe. Wyróżniamy głównie dwa sposoby rozmnażania ryb akwariowych. Zdecydowana większość ryb składa i zapładnia ikrę poza ciałem (jajorodne).Jak utrzymać zgodne z naturą parametry wody?

Jednym z najważniejszych czynników koniecznych do utrzymania akwarium w należytym porządku jest zapewnienie prawidłowej równowagi ekologicznej wody. Aby tego dokonać trzeba pamiętać o kilku ważnych parametrach takich jak np.: odczyn, twardość, zawartość tlenu, azotu i innych pierwiastków. Oświetlenie odgrywa bardzo istotną rolę w prawidłowym utrzymaniu akwarium morskiego. Za sprawą światła rośliny przeprowadzają fotosyntezę oraz jest możliwy obieg wszystkich związków pokarmowych krążących w oceanach i morzach. Akwarium morskie jest bardzo wrażliwe pod względem warunków świetlnych. Spektrum, typ oraz moc oświetlenia są bardzo ważne dla ryb, a przede wszystkim dla koralowców. Oświetlanie światłem słonecznym naszego zbiornika nie jest wskazane, ponieważ należy powstrzymywać wzrost glonów, aby nie zdominowały zbiornika. Właściwe oświetlanie musi uwzględniać naturalne cykle dobowe (dzień i noc) zwierząt rafowych. Nasze akwarium powinno być oświetlane przez ok. 10 do 15 godzin na dobę. Zakładający akwarium ma dziś do wyboru wiele atrakcyjnych plastikowych i jedwabnych roślinek, które z wyglądy bliskie są do autentyku. Więc jakie rośliny są najlepsze dla akwarium, żywe czy sztuczne? Nawet najbardziej doświadczenie hodowcy nie mają na ten temat jednoznacznego zdania. Dlaczego? Ponieważ nie ma dobrych, ani złych odpowiedzi. Tu wszystko sprowadza się do kwestii wyboru.Żywe roślinki stanowią przystań dla bakterii pomocnych przy rozkładzie odpadów. Dobrze obsadzone akwarium, często potrzebuje też chemicznej filtracji, jaką zapewniają rośliny żywe. Jest też i druga strona medalu. Jeśli roślina zginie i nie usuniemy jej szczątek w miarę szybko, to może dojść do jej rozkładu i powstania związków niebezpiecznych dla ryb. Ponadto żywe rośliny stanowią pożywienie dla ślimaków i innych pasożytów, wywołujących choroby.

MYSZ DOMOWA

Mysz domowa, odznaczając się doskonałymi zdolnościami adaptacyjnymi, pojawiła się w domostwach ludzkich prawdopodobnie od początków ludzkiej gospodarki rolniczej. Jest wszystkożerna i łatwo może się przystosować do różnego rodzaju pokarmu (np. pokarm wyłącznie roślinny lub wyłącznie pochodzenia zwierzęcego). Nie gromadzi zapasów. Także trudne warunki środowiska nie są dla myszy przeszkodą. Wystarczy wspomnieć, że żyje w kopalniach, a także chłodniach, gdzie temperatura nie wzrasta powyżej 0 °C.Długość tułowia i głowy do 11 cm. Długość ogona do 10 cm.Tryb życia głównie nocny.Samce myszy nie są tak populari, ponieważ wydają intensywniejszy zapach. Jeśli zapoznajemy młode zwierzęta, najczęściej nie dochodzi do poważniejszych konfliktów. Jeśli będziemy przyłączaś dorosłe zwierzęta do istniejącej grupy, należy postępować ostrożnie. Moim sprawdzonym sposobem jest zapoznawanie zwierząt w nieznanym terenie, gdzie nie ma obrony terytoria. Mimo tego niezbędne jest obserwowanie zwierząt przez pewien czas i ewentualna interwencja. Nigdy nie hodujcie wspólnie dwóch lub więcej samców, ponieważ wtedy dochodzi do konfliktów a słabszy samiec mógłby zginąć. A to również w przypadku, że oba samce pochodzą z jednego miotu. Myszy są wszystkożerne. Tradycyjna karma dla gryzoni zawiera praktycznie wszystko, co mysz potrzebuje (tzn.organiczne i roślinne składniki). Czym karmić myszy: pasza (owies, jęczmień, proso, kukurydza), słonecznik, płatki owsiane, twardy chleb , granulki dla kotów itd.Zanim zdecydujemy się mnożyć myszy, konieczne jest zapewnienie wystarczającej liczby zainteresowanych ich odbiorem. Czasami się staje, że młodymi myszkami nikt nie jest zainteresowany i powstaje problem, co z nimi zrobić. Myszy nie dożywają się wysokiego wieku, przeciętnie tylko dwóch lat (w zależności od liczby miotów, jakość pożywienia, itp.)

ŻÓŁWIE

Żółwie należą do jednej z najstarszych grup gadów. Żółwie pojawiły się w początkach ery mezozoicznej, przypuszcza się, że występowały jeszcze wcześniej. Żółwie uważa się za jedne z najciekawszych zwierząt, i słusznie, gdyż patrząc na żyjące współcześnie żółwie trzeba sobie zdać sprawę, że 200 milionów lat temu wyglądały prawie tak samo.Wspólną cechą żółwi jest brak zębów; zastępują je rogowe listwy. U gatunków mięsożernych są one ostre jak noże i umożliwiają ćwiartowanie i rozszarpywanie ciała zdobyczy. U gatunków roślinożernych zewnętrzne krawędzie listew są ząbkowane i ułatwiają odgryzanie twardych części roślin. Żółwie dobrze widzą i rozróżniają kolor oraz mają bardzo dobry węch. Rosną przez całe życie.Najpopularniejszym w naszych domach przedstawicielem żółwi lądowych jest żółw grecki. Charakteryzuje się on tym, że każda płyta pancerza grzbietowego jest pośrodku czarna z żółto-czarną obwódką, przez pancerz brzuszny przebiega nieregularne żółtawe pasmo, żółte są także jego boki. Ciekawym jest fakt, że liczba pazurów może się wahać od 4 do 5, a bywa nawet tak, że jedna przednia łapka ma ich więcej niż druga. Samice różnią się od samców nie tylko tym, że są większe, ale także tym, że mają krótszy i grubszy u nasady ogon. Młodego żółwia możemy rozpoznać po bardziej krępym kształcie pancerza. Na jego pożywienie składają się owoce, sałata, liście koniczyny i mlecza, ale również bułka namoczona w wodzie lub mleku, mączniki, dżdżownice lub surowe mięso.Jeśli chodzi o żółwie słodkowodne, to najczęściej możemy spotkać w naszych domach żółwia kaspijskiego lub mauretańskiego. Ich pancerz grzbietowy jest płasko sklepiony, a brzuszny, stanowiący jedną nieruchomą całość, jest z nim mocno zrośnięty. Przednie łapy mają po 5, a tylne po 4 pazury i mniej lub bardziej rozwinięte błony pławne; krótki ogon zakończony jest kolcem. Jak większość żółwi wodnych zjadają robaki i małe kawałki mięsa, którymi możemy je karmić nawet z ręki.To czy zdecydujemy się na żółwia lądowego czy wodnego, zależy tylko od nas, ale pamiętajmy, że gruby pancerz i wyjątkowa długość życia tych stworzeń nie zwalnia nas z obowiązku dbania o nie tak jak o największego przyjaciela. To są żywe, czujące istoty.

PIESEK W DOMU

Gdy pojawi się mały piesek w domu trzeba pamiętać o znalezieniu odpowiedniego miejsca do spania.Jeśli to piesek domowy powinniśmy jego miejsce ustawić zdala od drzwi wyjściowych,ponieważ maluch nie będzie chciał tam spać i będzie chodził po mieszkaniu,szukając ciepłego miejsca.Powinien mieć także własną miskę (osobno na wodę i jedzenie).Miska powinna być ciągle w stały miejscu,nie należy jej przestawiać! Obroża psa nie powinna być za ciasna ani też za luźna.Należy przyzwyczajać pieska do chodzenia na spacery.Już na podwórku lub w mieszkaniu należy mu założyć obroż i smycz.Wychodząc musimy uważać aby piesek nie gryzł smyczy!Bo gdy podrośnie nadal bedzie tak robił.Na spacer można zabrać ze sobą 1-3 przekąski dla swojego pupila i za dobre postępowanie należy mu dać jedną po kilku spacerach piesek się oduczy gryzienia smyczy i będzie zadowolony ze spacerów tak jak i jego właściciel.Czy jesteś w stanie wygospodarować w swoim mieszkaniu miejsce dla psa? Usiądź wygodnie w fotelu i zastanów się nad tym. Miej na uwadze to, że pies tak samo jak każdy inny członek Twojej rodziny potrzebuje miejsca, które będzie należeć tylko do niego, będzie azylem i miejscem relaksu. Być może chcesz aby było to legowisko, które zakupiłeś specjalnie dla niego i zaplanowałeś, że będzie ono leżeć w korytarzu koło szafki na buty? Bo jedynie tam jest kawałek wolnej przestrzeni, która nadaje się idealnie dla psa. Zdarza się, że psiak poznając mieszkanie, sam dobiera sobie miejsce, w którym czuje się najbezpieczniej. I niekoniecznie będzie to tam, gdzie Ty mu wskazałeś. Co gorsza może być to miejsce, które się Tobie nie spodoba. Np. fotel czy kanapa, lub pod biurkiem, gdzie zazwyczaj spędzasz czas przy pracy i potrzebujesz skupienia. Czy pies nie stanie się wtedy popychadłem, które będziesz przeganiać z miejsca na miejsce, tak aby nie stawał Ci na drodze i nie zakłócał Twojej dotychczasowej codzienności?
Być może po pewnym czasie pies okaże się za duży, a Twoje mieszkanie za małe by pomieścić wszystkich członków rodziny? Dostosowanie psa do metrażu mieszkania może wydawać się śmieszne, ale jest niezwykle ważne. Jest wiele ras psów oferujących wersje miniaturowe, średnie, bądź duże. Wybierz więc taką, która nie sprawi Ci kłopotów. A decydując się na wielorasowca, tzw. kundelka postaraj sie przewidzieć do jakich rozmiarów urośnie. Obejrzyj rodziców – piesek na pewno nie będzie większy niż oni. Przygarniając psa dorosłego, widzisz już jakich jest rozmiarów – ocenienie tego, czy będzie stanowił on nadbagaż w Twoim mieszkaniu nie powinno być więc trudne.Właściwe odżywianie jest podstawową podstawą dla twojego psa.
To oddziałuje na ich zdrowie i długowieczność przez oferowanie podstawowemu bilansowi białek, tłuszczy, złożonych węglowodanów i substancji odżywczych śladu i minerałów ich potrzeby ciał dla wzrostu, naprawy i utrzymuje wydawać dźwięk odporny system.
Odżywianie jest kompleksem i częścią składową zdolności twojego psa.Decydując się na zakup psa, warto zastanowić się, jaki byłby idealny pies dla nas? Przede wszystkim ważne jest, ile czasu będziesz poświęcał zwierzęciu. Jak wiadomo, psa trzeba wyprowadzać na spacer, pilnować aby miał jedzenie i dbać o jego higienę i rozrywkę. Warto ustalić w domu zakres obowiązków, kto będzie zajmował się pieskiem. Jeżeli nigdy nie miało się psa, warto poszukać rasy która nie ma dominującego charakteru, bo inaczej to pies wytresuje nas, a nie my psa. Od wielkości naszego mieszkania i zasobności portfela zależy też, czy powinniśmy mieć psa dużego czy małego. Pies zjada proporcjonalnie do wielkości, a małym psom wystarcza krótszy spacer niż większym. Jeżeli mieszkamy samemu, możemy potrzebować psa, który pełniłby rolę stróża domu. Natomiast jeśli mamy kłótliwych sąsiadów, lepiej wybrać pieska spokojnego, który nie szczeka zbyt wiele. Wybierając szczeniaka musimy także zdać sobie sprawę, że wiele czasu spędzimy na szkoleniu psa. Dla zapracowanych lepiej jest wybrać pieska już nieco starszego, ale dobrze wychowanego.

PAPUGI

Niestety większość dostępnych w sklepach zoologicznych to ptaki dzikie, z odłowu, brutalnie wyrwane ze swojego środowiska naturalnego. Wielokrotnie sprzedawcy zapewniają o legalności sprowadzenia, np. z krajów europejskich (często stanowiących największe rynki nielegalnego importu papug). Istnieją przypadki fałszowania dokumentów, często sprzedawca czy pośrednik zakłada na nogę dzikiego ptaka obrączkę zaciskową, by zmylić niedoświadczonego nabywcę co do pochodzenia zwierzęcia. Zamknięte obrączki - które można założyć tylko na nożkę pisklęcia - świadczą, że ptak urodził się w niewoli. Na obrączkę należy zwrócić uwagę, gdyż obecność obrączki zaciskowej może sugerować, że została ona założona później, ptakowi z odłowu.Papuga potrzebuje dużo przestrzeni - należy jej kupić największą klatkę, na jaką może sobie pozwolić właściciel. Minimalne wymiary powinny być takie, aby ptak mógł w niej swobodnie machać skrzydłami, nie dotykając ścianek klatki. Bardzo ważne jest, by klatka nie była ocynkowana, cynk jest wysoce toksyczny dla papug. Kształt klatki powinien być kwadratowy albo prostokątny, nie okrągły. Papuga nie może jednak spędzić całego swojego życia w "zakratowanym" domu, konieczne jest zapewnienie jej oddzielnego stojaka do zabawy z żerdziami na różnych poziomach, drabinką i zabawkami/papuga nigdy nie będzie w pełni udomowionym zwierzęciem, zawsze będzie wykazywała zachowania instynktowne: krzyk, dziobanie, lot.To bardzo inteligentne zwierzęta i nie można ich traktować przedmiotowo. Początkujacym papuzim entuzjastom polecamy papużke falistą lub nimfę jako pierwszego ptaka. Mają one małe wymagania w porównaniu do innych ptaków i są idealnym wprowadzeniem do papuziego świata.

SZYNSZYLE

Szynszyle są uroczymi zwierzątkami. Ale potrzebują dużo uwagi. Jeśli dba się o nie odpowiednio już od urodzenia, potrafią nam się za to odwzajemnić. Są jednak malutkie i trzeba się z nimi obchodzić delikatnie.Szynszyle są niewielkimi zwierzętami należącymi do rzędu gryzoni. Są blisko spokrewnione z nutriami, świnkami morskimi, koszatniczkami, wiskaczami oraz jeżozwierzami. Zwierzęta te tworzą grupę jeżozwierzokształtnych. Zamieszkują obszar Ameryki Południowej, zajmując różne siedliska i prowadząc różnorodny tryb życia: ziemny, podziemny, nadrzewny i wodny.Budowa ciała Ciało szynszyli ma krępą budowę, co w połączeniu z gęstym futerkiem nadaje zwierzęciu kulisty kształt.Wyglądem przypomina nieco wiewiórkę i królika.Głowa szynszyli jest duża, kształtna i osadzona na prawie niewidocznej szyi. Uszy duże, okrągłe (3-6 cm/Narządy zmysłów Mówiąc o zmysłach szynszyli, należy pamiętać, że są to zwierzęta o typowo nocnym trybie życia, ponadto, jak większość gryzoni, są narażone w naturalnym środowisku na ataki wielu drapieżników.Zwierzęta te odbierają dźwięki dochodzące zarówno z przodu, jak i z tyłu w zakresie od 50 Hz do 33 kHz.Przednie łapki z chwytnymi palcami także służą do poznawania otoczenia. Są bardzo wrażliwe i zwierzątko często wykorzystuje je do badania różnych rzeczy. Na stopach wszystkich szynszylowatych znajdują się mięsiste opuszki, a ich podeszwy nie są pokryte futrem.Okrywa włosowa Piękna srebrnoszara barwa, niezwykła delikatność i puszystość sprawiają, że futerko szynszyli jest uważane za jedno z najpiękniejszych futer świata.Kiedy zapada zmierzch, opuszczają swoje nory i udają się na poszukiwanie pokarmu.

KOTY PERSKIE

Bardzo towarzyski i łagodny, mocno przywiązuje się do opiekuna. Nie narzuca jednak swojej obecności - jest powściągliwy i sam decyduje o tym, czy chce być głaskany. Wesoły, lubi się bawić, nadaje się na przyjaciela dla dzieci. Zgodny i niekonfliktowy, potrafi żyć w grupie kotów i innych zwierząt domowych. Nie jest specjalnie skoczny i nie przepada za wspinaczką. To typowy domator, który chętnie spędza czas na kanapie. W pogodne dni chętnie skorzysta z możliwości przebywania na zabezpieczonym balkonie lub w ogrodzie.Pielęgnacja persa jest pracochłonna, ale nie powinna przysporzyć kłopotów, jeśli będzie wykonywana systematycznie - trzeba ją codziennie wyczesywać. Do zabiegu warto przyzwyczajać już małe kocięta. Oczy ma tendencje do łzawienia, dlatego powinno się je przemywać. Musimy też raz na jakiś czas sprawdzać uszy i przycinać pazury.Ma okrągłą, szeroką i masywną głowę, z szerokim, wypukłym czołem. Policzki są pełne i okrągłe .Uszy małe, osadzone nisko nad czołem, zaokrąglone na końcach; są porośnięte wewnątrz kępkami sierści.Jak u wszystkich persów potrzebna kąpiel (szczególną uwagę zwracamy na nasadę ogona), dokładne suszenie i czesanie. Goli się także górną część nosa, co powoduje jego optyczne skrócenie.

RASY KOTÓW

Kot syjamski
Kot syjamski jest szczupły, elegancki i sprężysty, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Waży od 2,5 do 4,5 kg. Ma wyjątkowo krótkie futro, delikatne i jedwabiste, które powinno gładko przylegać do ciała a u zdrowych kotów powinno być lśniące. Kolor futra - oprócz koloru oczu - jest główną znamienną cechą tej rasy. W zależności od odmiany barwnej od mniej lub bardziej jasnego koloru zasadniczego wyraźnie odcinają się ciemniejsze oznaki na twarzy (maska), uszach, kończynach i ogonie.Oczy kota syjamskiego są w migdałowatym kształcie, wyraźnie ukośnie ustawione, o przenikliwym spojrzeniu robią duże wrażenie, jakby chciały przekazać wszystkie tajemnice Orientu. Nos jest długi i prosty, bez zagłębienia u nasady. Ogon cienki i biczowato zakończony przeważnie jest w ruchu i sygnalizuje gotowość do działania. Elegancję ruchu syjamy zawdzięczają sprężystym, długim kończymon, przy czym tylne powinny być trochę dłuższe od przednich.Syjamy mają ognisty temperament i żywiołowy charakter.Kot tej rasy jest ciekawski, śmiały, łatwo nawiązuje kontakty i lubi wizyty gości. Dobrze czuje się w obecności innego kota lub psa, ale to zwykle on rządzi w grupie. Kocięta do prawidłowego rozwoju psychicznego wymagają dłuższego pobytu z matką.

KOT DOMOWY

Nierzadko uczą się naśladować czynności człowieka. Znane tego przykłady to otwieranie drzwi przez naciśnięcie klamki, czy też używanie umywalki lub WC do załatwiania własnych potrzeb. Pamięć kota, w połączeniu z jego doskonałym orientowaniem się w czasie i przestrzeni, umożliwia mu zadziwiające osiągnięcia. Koty zapamiętują stale powtarzające się wydarzenia.Wspólne życie z ludźmi rozbudza zdolności kota i pozwala na osiągnięcia, które świadczą o wysokim stopniu rozwoju jego inteligencji. Koty dopasowują się do zwyczajów i cech ludzi w swoim otoczeniu. Pociąg do zaspakajania ciekawości i wyostrzony zmysł obserwacji pozwalają nie przegapić korzystnych dla nich okazji.Koty domowe żyją na wolności ok. 8 lat, a w warunkach domowych 15-20 lat.Koty są uznawane za samotników, a tak naprawdę są bardzo towarzyskie. Podobnie jak dzikie koty nie mają jednak rozwiniętego instynktu stadnego, a zatem same dbają o swoje potrzeby. Koty poprzez tysiąclecia przyzwyczaiły się do ludzi i traktują swoich opiekunów jak matkę zastępczą, co przedłuża okres ich dzieciństwa.

Maine coon to największe koty domowe o niezwykle łagodnym charakterze. Kocury mogą osiągnąć wagę 10-12 kg. Kotki są mniejsze, dorastają do 4-6 kg.Są bardzo przyjaźnie nastawione do człowieka i przywiązują się bardzo do swego właściciela. Kotki są niezwykle dobrymi i cierpliwymi matkami.

KOTY-NATURA MYŚLIWEGO

Ze wszystkich zwierząt udomowionych kot pozostał najbardziej dziki.Nawet najlepiej odżywiany kot domowy zawsze zapoluje na przebiegającą mysz.INSTYNKT łowiecki jest tak silny,że wszystko,co się porusza może być dla kota celem polowania-nawet koniuszek własnego ogona.